moja

kiedy umiera dziecko, kiedy płonie las

kie­dy umie­ra dziec­ko, wszyst­kie zwie­rzę­ta przy­cho­dzą
do jego łóż­ka i zapa­la­ją się gwiaz­dy,
i wte­dy bóg, łysy bóg, któ­ry pra­gnął porzu­cić je
w jesz­cze więk­szej cze­lu­ści bez dna,
cofa swo­je chu­de, spa­rzo­ne ręce. kie­dy
pło­nie las, widać jego bla­de­go słu­gę,
ern­sta wie­cher­ta, jak wsu­wa język w ziar­ni­ste jądro poża­ru
i wte­dy ogień, rudy ogień odbi­ja­ją­cy się
wśród drzew – gaśnie. wszyst­ko jest
usta­lo­ne. pierw­sze okrą­głe sło­wa i pierw­szy krzyk
prze­wle­czo­ny przez ogo­rza­łe powie­trze
i obo­jęt­ne wpa­try­wa­nie się w szpi­tal. świę­ta,
kie­dy nad­cho­dzą, są powie­rzo­ne ciszy,
rok postę­pu­je ostroż­nie, po obrę­czy pór

wszyscy tutaj tęsknimy, leo

śla­dy rąk odci­śnię­te na pia­sku, ster­ta wybla­kłych liter
i foto­gra­fii. oczy, w któ­rych koły­sze się
odblask jezio­ra, kobie­ty scho­dzą do wody
i prze­pa­da­ją łagod­nie jak ogród świa­tła
o zmierz­chu. tyle się wie,
ile zosta­wi­ły upły­wa­ją­ce sezo­ny, era
nie­me­go kina – depe­sze i tele­gra­my, od któ­rych z całą pew­no­ścią
zale­ża­ło czy­jeś kru­che ist­nie­nie. leo,
spa­lo­na słoń­cem histo­ria o kiblu (wszy­scy
tutaj tęsk­ni­my, leo). wie­czo­rem
obra­ca­my się w tam­tą stro­nę,
wiatr prze­sy­pu­je gorą­cy pia­sek – wątły
i łatwo­pal­ny maje­stat cia­ła. cień
jest w nas wszyst­kich.

pochła­nia nas cień

modlitwa o lato

bło­go­sła­wię wod­ne pta­ki, per­ko­zy
nur­ku­ją­ce w odmę­tach lata,
na jezio­rze wągiel, z szy­ja­mi
otwar­ty­mi jak ber­ło upa­łu

sie­dzi­ba sierp­nia sprzed sied­miu
lat, żół­te welo­ny sakra­men­tów,
przy­wle­czo­ne z dale­kie­go mia­sta
jak zara­za, epi­de­mia obci­na­nych war­ko­czy,

wło­sów cho­wa­nych do pamię­tli­wych
kopert. owo­ce lata stra­to­wa­ne
zmiaż­dżo­ne, tam­ta strasz­na broń zako­pa­na
w zie­mi, pod pokła­da­mi agre­stu,

bo rośnie tam agrest. póź­ny­mi
wie­czo­ra­mi prze­bie­gam tam­tę­dy
z dłoń­mi napeł­nio­ny­mi ogniem, z prę­tem
ognia w gar­dle. brud­ną łopa­tą

wyko­pu­ję cię z zie­mi, lato minio­ne,
i rzu­cam w ciem­ny prąd rze­ki

byle jak rozdajemy swoje majętności

zjeż­dżal­nie na pla­cu po waka­cjach,
krew­ni o twa­rzach kru­szą­cych się jak mosięż­ne oku­cia
pierw­szych dage­ro­ty­pów. wyłu­ska­na
z trak­cji lawi­na błę­kit­nych iskier,
próż­nia – spe­cjal­ność bogów
i głów­ny grzech mate­rii – ist­nie­nie. z pew­no­ścią
naprę­żo­na skó­ra w odbla­sku godzin,
okrą­głe szczy­ty dzią­seł – nie będzie
droż­szej sub­stan­cji. ostat­ni raz
pod­cho­dzi­my do paru­ją­ce­go jezio­ra
i nasze daw­ne odbi­cia, tak jak ten srebr­ny szlif wody,
prze­mie­lo­ne na pył, stra­co­ne

powroty, raj

myśla­łem, pój­dę wie­czo­rem do ogro­du,
usta­wię wikli­no­wy fotel
i spraw­dzę, czy jest jesz­cze w pale­ni­sku żar,
bo lubię kie­dy widać drze­wa,
a tego roku more­le mia­ły moc­ną,
błysz­czą­cą skór­kę. i słoń­ce było
jak papier, bia­łe i słod­kie. kto palił mia­sta,
ten leżał mar­twy w cze­rem­chach,
a w jego oczach oddy­cha­ły czer­wie. to
przy­mknię­te powie­ki, żar wzno­szą­cy
w powie­trzu zawi­łe kon­struk­cje,
gdy każ­da żył­ka świa­ta była połą­czo­na
z cało­ścią orga­ni­zmu, i może nóż
to spra­wił, przy­rzą­dy chi­rur­ga,
a może nie­uwa­ga, chwi­la zamy­śle­nia