„ptak już nigdy”

ptak już nigdy

tak­że i ci, któ­rzy w zamy­śle­niu
skon­stru­owa­li sze­lest seka­to­ra,
wznie­ci­li w miej­scu domu wyso­kie ogni­sko,
żal – wyszep­ta­li. tak­że i ci,
któ­rzy utknę­li w bra­ku – pust­ce uzbro­jo­nej,
i pomy­śle­li o pla­żach okry­tych wichrem,
i o żeglu­dze, jak gdy­by mie­li dokąd zmie­rzać,
dokąd iść. moi ogrod­ni­cy
cze­pia­ją­cy się pro­chu. moje
wszyst­ko. jak­by to sta­ło się
daw­no, nie tu. jak­by
to nie nad nami dzia­ła się miłość.
miłość – ptak już nigdy

Powsta­niu tego wier­sza przy­słu­ży­ła się lek­tu­ra pew­nej baśni Ern­sta Wie­cher­ta. Tak krót­ko. Tyle. Żad­na myśl, odmien­na od poprzed­niej, nie przy­cho­dzi mi do gło­wy, tak żebym nie odczu­wał wstrę­tu wobec niej i rów­no­cze­śnie prze­ga­piał jej osta­tecz­ną bez­sen­sow­ność. Dla­te­go posta­no­wi­łem, że napi­szę wam, sza­now­ni czy­tel­ni­cy, praw­dę. A praw­da jest taka: pod powyż­szym wier­szem nie mam wam abso­lut­nie nic do powie­dze­nia.