Translacja

Translacja

dla TD

Kato­lik powia­da, że towa­rzy­skie wier­sze nie są w Jego typie
Tym­cza­sem ja znaj­du­ję pośród Jego wier­szy wier­sze miło­sne
Czy to więc ozna­cza, że gdy­by­śmy czę­ściej upra­wia­li miłość
zamiast gier towa­rzy­skich, mie­li­by­śmy wresz­cie o czym pisać?

Kato­lik chy­ba nie wie. Ja mogę się tyl­ko domy­ślać, że kie­dy
Nie­bo robi się nie­po­ko­ją­co sza­re, czas zamó­wić drin­ki i przy­stać
na sytu­ację, któ­ra nijak nie myśli na nas poprze­sta­wać. No więc:
to Ber­lin, wła­śnie trwa­ją igrzy­ska i roz­pę­tał się wszech­moc­ny

Dan­cing. I tu wiersz się ury­wa.

Masz w tor­bie podróż­nej wię­cej ksią­żek niż ciu­chów, i wię­cej
papier­ków niż kosme­ty­ków, zauwa­ża chło­pak, z któ­rym nic
mnie nie złą­czy, bo co może złą­czyć z oso­bą skłon­ną do takich,
jak zacy­to­wa­ne powy­żej, roz­po­znań? Jeśli coś, to współ­czu­cie.

No więc tak: to War­sza­wa i humo­ry mamy pra­wie szam­pań­skie,
bo przed­tem był Ber­lin i zaro­bi­li­śmy tro­chę pie­nię­dzy, któ­re
moż­na wydać w Zło­tych Tara­sach, czy innej ochu­ja­łej han­dlo­wej
gale­rii. Tak, Dro­gi Kato­li­ku, wier­sze towa­rzy­skie nie mają

racji bytu. Ale ja na dzień dzi­siej­szy nie wzię­łam żad­nych innych.

Mój sza­cu­nek do sie­bie nie ma Tobie rów­nych. Grze­sząc, bywa­my
wszak bar­dziej, niż nie grze­sząc w bli­skiej obec­no­ści. Ale Jego
bli­ska obec­ność nie każ­de­go urzą­dza w taki miły wie­czór. Sto­sun­ki
towa­rzy­skie w ramach naszej gru­py panu­ją w nor­mie i z posza­no­wa­niem

ele­men­tar­nych zasad higie­ny spo­łecz­ne­go współ­ży­cia. Cokol­wiek
mia­ło­by to zna­czyć w naszym świe­cie bez zna­czeń. A pogo­da
dopi­su­je resz­tę; kie­dy się na sie­bie prze­kła­da­my, bo znu­dzi­ło nam się
być nad lub pod sobą.

Przy­pusz­czam, że Rezy­den­cja nie unik­nie potrak­to­wa­nia jed­nym z naj­tęp­szych recen­zenc­kich wytry­chów, jakim jest tro­pie­nie tzw. wier­szy śro­do­wi­sko­wych, wier­szy o kole­gach po pió­rze, wresz­cie wier­szy o pisa­niu wier­szy i o życiu codzien­nym oso­by zaj­mu­ją­cej się pisa­niem wier­szy, celem udo­wod­nie­nia zni­ko­mej war­to­ści lite­rac­kiej wier­szy. Zda­jąc sobie z tego spra­wę, wycho­dzę przy­jaź­nie naprze­ciw ocze­ki­wa­niom recen­zen­tów nie­któ­rych perio­dy­ków, pole­ca­jąc ich uwa­dze wiersz opo­wia­da­ją­cy o wier­szach śro­do­wi­sko­wych, wiersz o kole­dze po pió­rze będą­cy zara­zem wier­szem o wier­szach o kole­gach po pió­rze, wiersz o pisa­niu wier­sza będą­cy zara­zem wier­szem o wier­szach o pisa­niu wier­szy, wresz­cie wiersz o życiu codzien­nym oso­by zaj­mu­ją­cej się pisa­niem wier­szy, będą­cy zara­zem wier­szem o wier­szach opo­wia­da­ją­cych o życiu osób zaj­mu­ją­cych się pisa­niem wier­szy. Aby spra­wę przy­pię­czę­to­wać, wiersz ten dedy­ku­ję kole­dze po pió­rze. Jak sam tytuł wska­zu­je, prze­tłu­ma­cze­nie nie­któ­rym recen­zen­tom nie­któ­rych perio­dy­ków, że w nie­któ­rych wier­szach nie cho­dzi wca­le o nie­któ­re spra­wy, aż pro­si się o osob­ny wiersz.