Złodziej serc i snów

Tade­usza Pió­ry wier­sze zebra­ne, czy­li poetyc­ki rachu­nek sumie­nia. War­to czy­tać O dwa kro­ki stąd. 1992–2011.

Poezja Pió­ry nale­ży do nie­zwy­kle wyma­ga­ją­cych, to twór­czość eru­dy­cyj­na i reflek­syj­na. Nigdy nud­na, nęci bowiem czy­tel­ni­ka wdzię­kiem sen­nych meta­for, a w koń­cu wyna­gra­dza nie­za­po­mnia­ny­mi para­dok­sa­mi i poczu­ciem humo­ru.

A gdy­by tak czy­tać wier­sze Pió­ry pro­sto­li­nij­nie, potrak­to­wać jak rodzaj dzien­ni­ka, zapis doświad­czeń i myśli? Wów­czas takie zabie­gi poetyc­kie jak eks­cen­trycz­ne meta­fo­ry czy iro­nicz­ne pod­krę­ca­nie słów prze­sta­ną wyda­wać się cią­giem wymyśl­nych zaga­dek. Pozwo­lą na odbiór innych kana­łów rze­czy­wi­sto­ści, dzię­ki cze­mu może­my poznać świat peł­niej, w całej jego oso­bli­wo­ści. Otwie­ra­jąc się na mean­dry wier­szy Pió­ry, odkry­wa­my nie­na­zwa­ne tere­ny wła­snych fan­ta­zji. Mało kto potra­fi z taką sub­tel­no­ścią ująć niu­an­se prze­ni­ka­nia się fik­cji i rze­czy­wi­sto­ści czy krót­kich spięć mię­dzy jawą a snem. Pio­rę zaj­mu­je też opi­sy­wa­nie prze­wrot­no­ści naszych pra­gnień, na przy­kład wte­dy, gdy podą­ża­jąc za ero­tycz­nym instynk­tem, zosta­je­my przy­ła­pa­ni przez miłość. Albo wów­czas, kie­dy uda­jąc się na poszu­ki­wa­nie eks­cy­tu­ją­cych przy­gód, już na star­cie prze­gry­wa­my z wro­dzo­ną skłon­no­ścią do melan­cho­lii. Poeta prze­ni­kli­wie ana­li­zu­je też potrze­bę bycia sobą, któ­ra zawsze oka­zu­je się grą roz­ma­itych fik­cji i cyta­tów, umoż­li­wia­ją­cych nam poka­za­nie, kim jeste­śmy napraw­dę. Kie­dy więc opo­wia­da o sobie, bez­u­stan­nie śli­zga się mię­dzy tymi sfe­ra­mi, pozo­sta­wia­jąc na lodzie rysy ukła­da­ją­ce się w fine­zyj­ne orna­men­ty ze słów.

Tytuł O dwa kro­ki stąd nawią­zu­je do słyn­ne­go wier­sza „O krok od nich” Fran­ka 0’Hary. Spa­ce­ru­ją­cy po Nowym Jor­ku poeta opi­su­je w nim realia, prze­ty­ka­jąc je jed­nak sko­ja­rze­nia­mi i wspo­mnie­nia­mi. Zapis wyda­je się bez­po­śred­ni i szcze­ry, lecz puen­ta prze­wrot­na. Pió­ro wyko­nu­je za to dwa kro­ki przed sie­bie tak, że real­ność wyła­nia się dzię­ki prze­mie­rza­niu kolej­nych obra­zów fan­ta­zji. Pro­wa­dzi swo­ją grę lek­ko i dow­cip­nie, łobu­zer­sko pro­wo­ku­je: „zabaw­my się jak zło­dzie­je serc” i „zabaw­my się jak zło­dzie­je snów”, lecz gra wciąż toczy się o istot­ną staw­kę.