Astry, fiołki i frezje. Chryzantemy. Storczyk.

Bar­dzo (jeśli cho­dzi o mnie, przy­naj­mniej) trud­no (ba, nawet i: nie­zręcz­nie!) przyj­mo­wać kwia­ty i cze­ko­lad­ki; tym trud­niej, że nie wyglą­da­ją zupeł­nie na (zna­ne już, skąd­inąd) podej­rza­nie forem­ne, i nie­zo­bo­wią­zu­ją­ce „the kwia­ty & the cze­ko­lad­ki”. Jest mi, oczy­wi­ście, nie­zmier­nie przy­jem­nie, czy­tać tak cie­płe i pochleb­ne dla nas (Jur­ka Jar­nie­wi­cza, Artu­ra Bursz­ty, i mnie, i Biu­ra Lite­rac­kie­go, i mia­sta Wro­cła­wia, i poezji, i samej for­mu­ły spo­tka­nia) opi­nie auto­rów, któ­rzy uczest­ni­cząc w impre­zie warsz­ta­to­wej, obda­rzy­li nas już dosta­tecz­nie wspa­nia­ło­myśl­nie (nie­za­słu­żo­nym, bo wszak „nie­spraw­dzal­nym”), zaufa­niem.

Bo nie cho­dzi­ło o nas. Ani o for­mu­łę „warsz­ta­tów”. Ani o Biu­ro Lite­rac­kie. Ani o Wro­cław. Ani o wio­snę. Ani, chy­ba też, przy­naj­mniej nie tak do koń­ca, o poezję, o lite­ra­tu­rę – choć kró­lo­wa­ła nie­po­dziel­nie, nawet w pry­wat­nych, przy piwie, roz­mo­wach.

Dla mnie każ­de tego rodza­ju spo­tka­nie jest pie­kiel­nie trud­ne; cza­sem tak trud­ne, że aż nie­przy­jem­ne – z począt­ku, przy­naj­mniej, gdy daje o sobie znać nie­pew­ność co do moż­li­wo­ści dzie­le­nia z kim­kol­wiek swych naj­bar­dziej pry­wat­nych, i szcze­rych, roz­po­znań; nie­raz wręcz zawie­rzeń.

Zawie­rzeń – funk­cji sło­wa. I komu­ni­ka­cji. Swej naiw­nej wie­rze w moż­li­wość w ogó­le roz­mo­wy z „nad­da­nym”, nie­ja­ko poprzez for­mu­łę (nasze­go pal­cem na wodzie dopraw­dy pisa­ne­go „wykła­dow­stwa”, i w dużej mie­rze przy­naj­mniej przy­pad­ko­wych zgło­szeń do spo­tkań warsz­ta­to­wych), inter­lo­ku­to­rem – czło­wie­kiem, o któ­rym może­my sądzić tyle zgo­ła (zwłasz­cza o ósmej rano, zwle­ka­jąc się z łóż­ka), że wię­cej posta­wi nam wyma­gań, żądań (nie­raz nie­ra­cjo­nal­nych!); niź­li – da do myśle­nia.

Lecz, jed­nak zawsze (któ­re to [„zawsze”] sta­wiam, wnio­sku­jąc na pod­sta­wie kil­ku­dzie­się­ciu /par excel­lan­ce, odbytych/ róż­ne­go rodza­ju: warsz­ta­to­wych, tur­nie­jo­wych, czy autor­skich, spo­tkań), dzie­je się ina­czej. I mimo nie­po­ko­ju, mimo dzie­lą­cych nas róż­nic, uda­je się odna­leźć płasz­czy­znę kpią­ce­go z reguł, [pod­pro­go­we­go?!] poro­zu­mie­nia. Poma­ga w tym („poro­zu­mie­niu ponad podzia­ła­mi”) naj­bar­dziej chy­ba – poczu­cie humo­ru. I otwar­tość, szcze­rość.

Spę­dza­jąc, paląc ostat­nie­go (wobec wymu­szo­nej abs­ty­nen­cji dla dwóch co naj­mniej następ­nych godzin) papie­ro­sa, już tuż przed roz­po­czę­ciem pierw­sze­go spo­tka­nia w ramach warsz­ta­tów lite­rac­kich, czu­ję się, co tu kryć, po pro­stu jak idiot­ka. Bo i jak mówić, ludziom tak bar­dzo od sie­bie wza­jem róż­nym, i tak dla mnie obcym, o tym, co dla mnie pry­mar­ne, co dla mnie waż­ne, etc. etc. etc.?

Potem już łatwiej; już razem się pośmia­li­śmy, już czy­ta­li­śmy wza­jem swo­je wier­sze, już inter­pre­to­wa­li­śmy cudze, no i już zna­my się na tyle, aby oswo­ić, a w koń­cu i prze­kro­czyć for­mu­łę spo­tka­nia z tabli­cą i gar­ścią maza­ków; gdzieś na prze­cię­ciu owe­go nie­uf­ne­go prze­ję­cia pierw­sze­go wie­czo­ru (gdy roz­ma­wia­my „po co pisze­my?”!), z nazna­czo­nym post­mo­der­ni­stycz­nym humo­rem roz­da­niem świa­dectw, poże­gnal­ne­go nie­dziel­ne­go popo­łu­dnia – gdzieś na prze­cię­ciu, lub może na stycz­nej naszych ocze­ki­wań sytu­uje się i sple­en, i nie­do­syt, i w koń­cu rodzaj zado­wo­le­nia, nawet rado­ści, że się wspól­nie prze­ży­ło tak kon­wen­cjo­nal­ną, jak podróż wago­ni­ka­mi poprzez tunel gro­zy cze­skie­go weso­łe­go mia­stecz­ka, czy też disney­ow­skie­go juraj­skie­go par­ku, przy­go­dę współ­od­czu­cia. Współ­ro­zu­mie­nia. Pró­bę nego­cja­cji.

A – jed­nak iskrzy. A jed­nak daje do myśle­nia. A jed­nak każ­de z nas wyjeż­dża z wali­zecz­ką co naj­mniej odro­bi­nę cięż­szą.

Nie, nie zamie­rza­li­śmy (gdzież­by­śmy śmie­li!) wybi­jać Pań­stwu z gło­wy poezji/poezjowania (tzn. pisa­nia, czy­ta­nia, recen­zo­wa­nia, itd.). Roz­ma­wia­jąc, utwier­dza­li­śmy się, wspól­nie, w intu­icji, że ufun­do­wa­ny na szcze­ro­ści, respek­tu­ją­cy indy­wi­du­al­ne poję­cie o wyra­zie, ale jed­no­cze­śnie i respek­tu­ją­cy zna­cze­nie pod­sta­wo­wych umie­jęt­no­ści lite­rac­kich (do jakich zali­czy­li­śmy zna­jo­mość /nawet i odrzu­ca­nych auto­ry­ta­tyw­nie nie­raz formuł/, umię­jęt­ność rze­tel­nej ana­li­zy, respekt /a choć­by znajomość/ dla kon­wen­cji, otwar­cie na poza­kon­wen­cja­ne roz­wią­za­nia; a zatem (nie tyle umie­jęt­ność, co) chęć obiek­tyw­nej oce­ny tek­stu lite­rac­kie­go), moduł poro­zu­mie­nia, wno­si znacz­nie wię­cej w nasze pisa­nie, czy­ta­nie, i inter­pre­ta­cje, niż dys­kur­sy wywie­dzio­ne (ze) z góry zało­żo­nej popraw­no­ści (wzglę­dem cze­go­kol­wiek).

Wspól­nie oba­la­li­śmy ste­reo­ty­py. Lub raczej roz­po­zna­li­śmy je, by je wyśmiać; by odmó­wić współ­udzia­łu w ich utrwa­la­niu. Zade­kla­ro­wa­li­śmy chęć usłyszenia/przeczytania odważ­nych wystą­pień. Ufun­do­wa­nych na intu­icji i wie­dzy (nie: odwrot­nie!;). Na – dobrej inten­cji.

Zno­wu się oka­za­ło, że […]. Jakie /jednak/ szczę­ście! No i za to, to ja teraz dzię­ku­ję, Pań­stwu.