Postrzępione zapiski

Wska­za­nie: Kry­sty­na MIŁOBĘDZKA gubio­ne

Spo­śród wyda­nych w tym roku wybit­nych i nie­zwy­kłych ksią­żek Tade­usza Róże­wi­cza, Kry­sty­ny Miło­będz­kiej, Boh­da­na Zadu­ry, Roma­na Hone­ta, Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go, Krzysz­to­fa Siw­czy­ka; ksią­żek prze­ło­mo­wych w cało­ści myśle­nia o sytu­acji poezji wobec rze­czy­wi­sto­ści – i praw­dy o niej – wto­pio­nej w pokręt­ny los czło­wie­ka (duszy mówią­cej), wybie­ram gubio­ne Kry­sty­ny Miło­będz­kiej, jako naj­zwy­czaj­niej­sze i cudow­ne speł­nie­nie rewe­la­cji obja­wio­nej w jej ese­jach o teatrze dzie­ci i dla dzie­ci (czy­li ludzi in sta­tu nascen­di): że to, co moje, naj­bar­dziej pry­wat­ne, wła­sne, tutej­sze, domo­we, jest jed­no­cze­śnie cudze (…). I że to jest rów­nie donio­słe, jak postrzę­pio­ne zapi­ski poetyc­kie Mic­kie­wi­cza, kie­dy zale­ża­ło mu już tyl­ko na wyra­że­niu istot­nych wią­zań z uby­wa­ją­ce­go (gubio­ne­go) bycia: „Uciec z duszą na listek i jak motyl szukać/ Tam dom­ku i gniaz­decz­ka”.