Smutek i żal

Żyli­śmy w cza­sach, kie­dy na poezji pol­skiej zna­li się naj­le­piej: poseł, infor­ma­tyk, mena­dżer kul­tu­ry, tłu­macz i tłu­macz­ka, i nie­do­je­ba­na (za prze­pro­sze­niem pań­stwa) dok­to­rant­ka cze­goś, nie­do­uczo­ny gów­niarz, żało­sny dzien­ni­karz, kur­sant­ka kur­su twór­cze­go pisa­nia, zespół redak­cyj­ny redak­cji kul­tu­ry plaj­tu­ją­ce­go już na dniach dzien­ni­ka, stu­den­ci trze­cie­go roku symu­lo­wa­nia czy­ta­nia, pra­wi­co­wy mini­ster, lewi­co­wa kre­tyn­ka, miss zagłę­bia, foto­graf, mister wiel­ko­pol­ski.

Jakiej dopusz­czam się tu para­fra­zy, wie­dzą Ci, dla któ­rych lite­ra­tu­ra jest dzie­dzi­ną wie­dzy, twór­czej i zawo­do­wej dzia­łal­no­ści, jest sztu­ką i rado­ścią, zwy­czaj­nie rado­ścią; nie zaś zaśnie­dzia­łym lub roz­bły­sku­ją­cym bro­ka­ta­mi nic z per­spek­ty­wy zna­czą­cej nagro­dy skar­bem naro­do­wym, któ­ry trze­ba po nogach cało­wać, na ramio­nach wyno­sić z pło­mie­ni, zako­pać lub oszczać.

Smu­tek i żal ogar­nia, kie­dy się trze­ba zapa­dać jak w zjeł­cza­łe masło w tek­sty kry­tycz­ne zada­nych ludzi na zada­ny temat. Bo by się chcia­ło raczej przez nie prze­dzie­rać. A tu nikt nie woła. Nikt nie sta­wia pytań.

I nie ma żad­nej, ale to żad­nej siły na zie­mi, w nie­bie­siech etc., co by potra­fi­ła spra­wić, że bycie poetą będzie czymś mniej lub wię­cej niż bycie poetą. Gdy­by wyple­nić bluszcz naro­słych na zawo­dzie (zawo­dzie, dodaj­my, jak każ­dy inny) chwa­stów, zosta­ły­by naresz­cie same, gołe wier­sze. Może łatwiej by wte­dy było je prze­czy­tać.