Pan­na Dal­lo­way opu­ści­ła kil­ka przy­jęć, jak wia­do­mo, by w zaci­szu swe­go kosz­mar­ne­go poko­iku nad skle­pi­kiem z narzę­dzia­mi ćwi­czyć krocz­ki, geści­ki i póz­ki. Gra­mo­fon wibro­wał boską Ellą, a panień­ską paka­me­rę wypeł­niał blask ryko­sze­tu…

Czyż­by więc moje życie nabra­ło roz­pę­du? Och nie, nic z tych rze­czy, może jedy­nie sta­ję się, naresz­cie, nie­co bar­dziej uważ­na? Reflek­syj­na zgo­ła?

nie dla mnie wydział sła­wy i pro­zy uni­wer­sy­te­tu war­szaw­ki, posa­da w resor­cie, kumu­la­cja w toto­lot­ku, nagro­da lite­rac­ka x‑y, sko­ki na bun­gee, miłość tych kil­ku panów oraz pań