Czytając Szymborską (3)

13. Ukoń­czo­ne prze­pi­sy­wa­nie nie koń­czy roz­wa­żań wokół Dło­ni.

14. Nie koń­czy się tak­że prze­pi­sy­wa­nie. Prze­pi­sy­wa­nie zda się być też na począt­ku dro­gi. Pierw­sze pozna­nie języ­ka jest kopio­wa­niem. Choć gdzieś z tyłu gło­wy pobrzmie­wa ostrze­że­nie przed wyda­wa­niem sądów zbyt jed­no­znacz­nych. I jak jego echo – wiersz Tade­usza Róże­wi­cza Pierw­sze jest ukry­te.

15. Żyjąc w cza­sach kom­pu­te­ro­we­go kopiuj-wklej, prze­sta­li­śmy doce­niać żmud­ną pra­cę ręki arty­sty odtwa­rza­ją­ce­go obraz – kształt z kształ­tu, bar­wa z bar­wy, sło­wo ze sło­wa. Ilość pra­cy, któ­rą trze­ba wło­żyć w odbu­do­wy­wa­nie ory­gi­na­łu.

I w ten spo­sób uni­ka­my rze­tel­ne­go – wyma­ga­ją­ce­go cza­su – pozna­nia.

16. Choć skoń­czy­ło się prze­pi­sy­wa­nie Dło­ni, nie skoń­czy­ło się kopio­wa­nie. Wier­szy war­tych prze­pi­sa­nia jest tyle…

17. Dłoń kopi­sty nie musi być obo­jęt­na. Może wyra­żać pro­test. Taki przy­naj­mniej zamiar zda się tkwić u pod­staw akcji #prze­pi­su­je­ten­wiersz.

18. Wiersz Josi­fa Brod­skie­go Pio­sen­ka o Bośni w dość oczy­wi­sty spo­sób łączy się z Dło­nią, któ­ra pod­pi­sa­ła papier. Oba pozna­łem dzię­ki tłu­ma­cze­niom Sta­ni­sła­wa Barań­cza­ka. To rodzi pobocz­ną reflek­sję: dobrze, że mie­li­śmy tego Barań­cza­ka. Szko­da też, że już go nie mamy.

19. Prze­pi­sać wiersz Pio­sen­ka o Bośni jako wyraz pro­te­stu? Prze­pi­sać i prze­ka­zać innym? Stwo­rzyć poetyc­ki łań­cu­szek w słusz­nej spra­wie?

Pew­nie i temu może słu­żyć poezja. Pew­nie i takim zada­niom podo­ła dłoń kopi­sty. Kopi­sty, któ­ry doko­nu­je wybo­ru.

20. Kopi­ście zle­ca się, co powi­nien prze­pi­sać, ale i może on sam wybrać tekst do prze­pi­sy­wa­nia. Może prze­pi­sać Mein Kampf albo Chat­kę Puchat­ka. Może prze­pi­sać – jak ja – Dłoń. Może prze­pi­sać Pio­sen­kę o Bośni lub…

21. Zabie­ram się do prze­pi­sy­wa­nia.