Dźwięknęło

W biblio­te­ce

Izia koń­czy wyja­śniać czy­tel­nicz­ce, że przy­kro jej (Izi), ale nie może teraz prze­dłu­żyć ksią­żek na paź­dzier­nik.

– Trud­no, naj­wy­żej zapła­cę karę – już ma odcho­dzić, włą­czył się tele­fon. Izia
– O, ma pani Waria­cje – nie zdą­ży­ła dokoń­czyć tytu­łu.
– A nie, nie szko­dzi, nie ma pro­ble­mu.

IX ‘16

Obieg książ­ki

– Wiesz, o czym Zaodrzań­ski będzie mówił w tym seme­strze? O Richard­sie.
– Dostał auto­bio­gra­fię od Maj­ki?
– Tak, a Maj­ka mia­ła ją od kole­żan­ki, któ­ra kupi­ła, żeby się pod­szko­lić w Sto­ne­sach dla narze­czo­ne­go, tyl­ko się roz­sta­li, i teraz książ­ka ją trau­ma­ty­zu­je. A Zaodrzań­skie­mu już się spo­koj­nie poko­ja­rzy z róż­no­ścia­mi.
– Mhm, on ma takie roz­la­złe hory­zon­ty.
IX ‘16

Bied­nych zawsze mieć będzie­cie

Na Pasji Mate­uszo­wej wyświe­tla­li nad chó­rem Gar­di­ne­ra prze­kład, w recy­ta­ty­wie betań­skim „ala­ba­stro­wy sło­ik”. Dźwięk­nę­ło; choć jesz­cze Słow­nik war­szaw­ski nie wyma­gał szkła. U Pican­dra zresz­tą „ein Glas”.
IX ‘16

Myśliw­ską

, gdzieś z Jagiel­loń­czy­ka (z podwór­ka?) gło­sy dzie­ci, pierw­szy raczej dziew­czę­cy:
– Nie­na­wi­dzę cię!
– Ja też nie!
IX ‘16

– Gene­ral­nie rano włą­czam Pol­sat

W pocią­gu baby o kre­dy­tach, tele­wi­zji, pogor­sze­niu i usta­wie anty­abor­cyj­nej, jed­na:
– Ja nie wie­dzia­łam, że to prze­szło, bo na dział­kach byłam.
IX ‘16

Sza­ra ciem­na hem­da

Już sie­dzi­my do nagry­wa­nia „Pega­za” o Bia­ło­szew­skim, pro­wa­dzą­ca:
– Pan pro­fe­sor nie miał mary­nar­ki?
IX ‘16

W napi­sach koń­co­wych

Woły­nia Sma­rzow­skie­go, że żad­ne zwie­rzę nie ucier­pia­ło pod­czas krę­ce­nia fil­mu.
IX ‘16

Na stro­nie

Teatru Ludo­we­go piszą o ich­niej Kar­to­te­ce, że „spek­takl bie­rze udział w II edy­cji Kon­kur­su na Insce­ni­za­cję Daw­nych Dzieł Lite­ra­tu­ry Pol­skiej »Kla­sy­ka Żywa«”.
X ‘16

Nie powiem, kto

– Wzią­łem syna na Bek­siń­skich, żeby zoba­czył, że może być rodzi­na jesz­cze bar­dziej poje­ba­na niż nasza.
X ‘16

W czwar­tek w osso­liń­skim refek­ta­rzu

na kon­fe­ren­cji barań­cza­kow­skiej refe­rat Tom­ka. „Co nam w powie­wie, w wie­trze będzie powie­dzia­ne” – że to wiatr biblij­ny, ale też z Blo­win’ in the wind. Skoń­czył, Jurek pro­wa­dził tę część, wstał, wyszedł zza sto­łu i z solen­ną iro­nią:
– Pro­szę pań­stwa, chwi­la jest histo­rycz­na, wła­śnie ode­bra­łem wia­do­mość, że Nagro­dę Nobla otrzy­mał Bob Dylan.
Potem w dys­ku­sji Piotr do Tom­ka:
– Wystar­czy­ło, że wspo­mnia­łeś Dyla­na, i już dostał Nobla. Cie­ka­we, co by było, gdy­byś przy­wo­łał Zaga­jew­skie­go.
X ‘16

Zróż­ni­co­wa­ne her­ba­ty

W pią­tek po sesji na obie­dzie w Patio Hania wzię­ła jesz­cze her­ba­tę. Ewa wycho­dzi z dopad­nię­cia gastrycz­ne­go, ostroż­na. Z dru­gie­go tyl­ko tro­chę ziem­nia­ków, zosta­wia łoso­sia. Kel­ner­ka, czy może już zabrać, Ewa się tłu­ma­czy, kel­ner­ka:
– To może przy­go­to­wać pani coś inne­go?
– Nie, dzię­ku­ję, tyl­ko pro­si­ła­bym o her­ba­tę.
Hania pła­ci za swo­ją, zosta­je­my jesz­cze tro­chę z Ewą. Dopi­ja:
– Za her­ba­tę trze­ba chy­ba zapła­cić? – roz­glą­da się za kel­ner­ką, pyta.
– Nie, bo nie zja­dła pani do koń­ca.
A wczo­raj, gdy Hania zapy­ta­ła o her­ba­tę, usły­sza­ła, że za osob­ną dopła­tą.
X ‘16

Dro­ny

Z Nina­te­ki: „Naj­now­sza pły­ta bra­ci Pio­tra i Bart­ka Waglew­skich to rady­kal­ny zwrot w kie­run­ku muzy­ki pop”.
X ‘16

Nie­prze­kła­dal­ne

W Świe­cie Książ­ki księ­gar­ka już z prze­sył­ką, patrzy na ekran, otwie­ra
– Rin­go powin­no być.
Zamó­wi­łem bio­gra­fię Rin­ga Star­ra.
X ‘16

Spły­nę­ło na adres uni­wer­sy­tec­ki

„w załą­cze­niu prze­sy­łam komu­ni­kat Rek­to­ra [duża lite­ra nie moja] Uni­wer­sy­te­tu Wro­cław­skie­go z dnia 24 paź­dzier­ni­ka 2016 r. w spra­wie powo­ła­nia Zespo­łu [też nie moja duża] do spraw opra­co­wa­nia reguł dekre­ta­cji w ramach inte­gra­cji sys­te­mów Ege­ria i ERP w Uni­wer­sy­te­cie Wro­cław­skim”.
I uni­wer­sy­te­ty mają prze­trwać? Jasne, przed ska­so­wa­niem mej­la załącz­ni­ka nie ruszy­łem.
X ‘16

Ani czar­ne, ani nie­bie­skie, ciem­no, ale się nie stuk­ną­łem, nie­mniej kto wie, co jest czym i kto kim?

Kła­dąc się spać (od dłu­gie­go cza­su nie wcze­śnie), się­gną­łem po krem do rąk i nie­chcą­cy zrzu­ci­łem tub­kę z noc­nej szaf­ki, a wła­ści­wie pla­sti­ko­we­go pudła na kół­kach. Izia pół­prze­bu­dzo­na, ale już powo­li wyja­śnia­ją­co:
– A, to ty… bo myśla­łam, że ja… a prze­cież ja śpię.
X ‘16

Na przy­stan­ku

z okład­ki Epi­fa­nii chłod­no, cho­dzę, dru­ga w prze­ciw­ną, z ciem­no­ró­żo­wym lakie­rem na paznok­ciach, do tele­fo­nu dość gło­śno, nie­źle Szew­ską nie­sie:
– Nie da się żyć, żeby nie mieć roz­to­czy.
Prze­rwa­ła przy wcho­dze­niu, zapa­mię­tać, obła­do­wa­ny, trud­no zapi­sać, a ona znów, warian­tyw­nie; powta­rzam w gło­wie ory­gi­nał, dowio­złem.
XI ‘16