Pies a amerykańskość

Kie­dy na ekra­nie smart­fo­na poja­wia się obcy numer, domy­ślam się, kto dzwo­ni. Kobie­cy głos brzmi zim­no, urzę­do­wo:

– Can I spe­ak to Kasia? – Przy­wy­kłam do tego, że Ame­ry­ka­nie kale­czą wymo­wę moje­go imie­nia (Kazja, Kasi­ja), a ona wypo­wia­da je zaska­ku­ją­co popraw­nie. Czyż­by nauczy­ły ją oso­by, któ­re poda­łam w „refe­ren­cjach”? Wiem, że już z nimi roz­ma­wia­ła.

– This is Kasia – odpo­wia­dam i zawie­szam głos.

– Doszłaś do ostat­nie­go eta­pu apli­ka­cji. Masz teraz czas na roz­mo­wę?

Cho­ciaż jej ofi­cjal­ny ton nie pasu­je do tej sytu­acji, moje cia­ło reagu­je auto­ma­tycz­nie, zgod­nie z nawy­ka­mi z pro­fe­sjo­nal­ne­go świa­ta. Ser­ce zaczy­na mi bić moc­niej, pocą mi się dło­nie, czu­ję gorą­co na szyi. Wpraw­dzie w roli prze­py­ty­wa­nej wystę­po­wa­łam ostat­nio dzie­więć lat temu, jed­nak rolę pyta­ją­cej odgry­wa­łam zale­d­wie przed rokiem. Znam zasa­dy gry. Pierw­sza: zawsze przy­go­tuj się do roz­mo­wy. Czy mogę roz­ma­wiać z tym gło­sem w tele­fo­nie bez przy­go­to­wa­nia? Ale to prze­cież zupeł­nie inna sytu­acja…

– Chy­ba tak… – odpo­wia­dam jej w koń­cu, dość nie­pew­nie.

– To zaj­mie oko­ło pół godzi­ny – mówi głos z naci­skiem, wyczu­wa­jąc moje waha­nie. „To nie będą takie sobie poga­dusz­ki” – sły­szę w pod­tek­ście. Spra­wa jest poważ­na. Ostat­ni etap apli­ka­cji. Uma­wia­my się na roz­mo­wę za dwa dni.

Jed­nak zaraz kie­dy roz­łą­czam, wra­ca do mnie poczu­cie rze­czy­wi­sto­ści. Prze­cież ja sta­ram się tyl­ko o psa ze schro­ni­ska, nie o pra­cę w pre­sti­żo­wej orga­ni­za­cji rzą­do­wej. Mimo to, dla spo­ko­ju ducha, posta­na­wiam tro­chę się przy­go­to­wać. Pró­bu­ję prze­wi­dzieć pyta­nia. Wszyst­kie roz­mo­wy kwa­li­fi­ka­cyj­ne, w jakich uczest­ni­czy­łam, zaczy­na­ły się od pyta­nia: „Dla­cze­go?”. Szki­cu­ję odpo­wiedź: „Moja cór­ka bła­ga mnie o psa, wła­ści­wie odkąd nauczy­ła się mówić. A skoń­czy­ła już dzie­więć lat. Naj­wyż­szy czas speł­nić jej proś­bę. Mam też nadzie­ję, że opie­ka nad psem nauczy ją odpo­wie­dzial­no­ści”. Wróć. Wymaż. Taka jest praw­da, ale jak w każ­dej roz­mo­wie kwa­li­fi­ka­cyj­nej lepiej uwa­żać ze szcze­ro­ścią. Ta odpo­wiedź nie jest wystar­cza­ją­co pso­cen­trycz­na. Sta­wia dobro cór­ki ponad dobro psa. To może tak: „Od lat marzy­my o tym, aby zapew­nić dom jakie­muś potrze­bu­ją­ce­mu psu. Teraz wresz­cie mamy warun­ki do tego, aby powięk­szyć naszą rodzi­nę o czwo­ro­noż­ne­go człon­ka. Zapew­niam, że cała nasza czwór­ka pod­po­rząd­ku­je się jego potrze­bom”. Oj, chy­ba się zaga­lo­po­wa­łam. Dal­sze przy­go­to­wa­nia mi się nie kle­ją. Bra­ku­je mi wyobraź­ni na prze­wi­dze­nie więk­szo­ści pytań. Poza tym: czy napraw­dę tak bar­dzo muszę się sta­rać, żeby udo­wod­nić, że nada­ję się na wła­ści­ciel­kę psa? W koń­cu od kil­ku lat sku­tecz­nie opie­ku­ję się dwój­ką ludz­kich stwo­rzeń.

Dwa dni póź­niej o umó­wio­nej porze głos w tele­fo­nie od razu przy­wo­łu­je mnie do porząd­ku swo­im sta­now­czym tonem:

– Dla­cze­go chce­my psa?

Recy­tu­ję odpo­wiedź o wycho­dze­niu naprze­ciw potrze­bom psa, ale mimo­wol­nie z jakie­goś wewnętrz­ne­go przy­mu­su praw­do­mów­no­ści wtrą­cam, że to ini­cja­ty­wa cór­ki. Moja roz­mów­czy­ni łapie się tego natych­miast, jak­by tyl­ko cze­ka­ła na sła­by punkt, któ­ry odsło­ni skry­wa­ne prze­ze mnie nie­cne inten­cje:

– Chcesz mieć psa tyl­ko dla­te­go, że two­ja cór­ka go chce?

– Nie… – plą­czę się i gorą­co ude­rza mi do gło­wy, dokład­nie jak pod­czas prze­szłych roz­mów kwa­li­fi­ka­cyj­nych, kie­dy pró­bo­wa­łam zatu­szo­wać brak pew­no­ści sie­bie. – Nie, cała rodzi­na chce psa, tyl­ko pomysł wyszedł od cór­ki.

Cho­ciaż po tym pierw­szym potknię­ciu głos mojej roz­mów­czy­ni nie prze­sta­je pobrzmie­wać podejrz­li­wo­ścią, to przez kil­ka minut roz­mo­wa toczy się gład­ko. Chy­ba „zda­ję” pyta­nia o to, jak będę psu zapew­niać ruch i go socja­li­zo­wać. Wyraź­nie robi wra­że­nie infor­ma­cja o znaj­du­ją­cym się nie­opo­dal nowo­cze­snym par­ku dla psów, wybu­do­wa­nym podob­no za milion dola­rów. Czu­ję przy­chyl­ne wibra­cje, kie­dy zapew­niam, że pies rzad­ko będzie sam w domu, bo roz­kła­dy dnia moje i moje­go męża uzu­peł­nia­ją się ze wzglę­du na opie­kę nad dzieć­mi. Ale potem przy­cho­dzi zagwozd­ka:

– Gdzie będzie pies przez te rzad­kie godzi­ny, kie­dy niko­go nie będzie w domu?

– Pies. Będzie. W domu… – mówię powo­li, zasta­na­wia­jąc się, czy powin­nam jakoś roz­wi­nąć tę odpo­wiedź.

– Gdzie w domu? – przy­cho­dzi pyta­nie pomoc­ni­cze.

Może spraw­dza, czy nie będę w jakiś okrut­ny spo­sób ogra­ni­czać psiej wol­no­ści? – świ­ta mi w gło­wie.

– Oczy­wi­ście będzie sobie cho­dził swo­bod­nie po całym domu.

PUDŁO!

W gło­sie mojej roz­mów­czy­ni sły­szę natych­miast ten ton eks­cy­ta­cji, któ­ry poja­wia się, kie­dy podej­rza­na oso­ba wresz­cie zosta­je przy­ła­pa­na na gorą­cym uczyn­ku.

– A sły­sza­łaś o koj­cu?

Sły­sza­łam, ale myśla­łam, że to tyl­ko dla dużych psów. Ja napi­sa­łam wyraź­nie, że chce­my małe­go…

Wysłu­chu­ję wykła­du o tym, jakie nie­bez­pie­czeń­stwa mogą spo­tkać psa, nie­za­leż­nie od roz­mia­ru, kie­dy błą­ka się sam po bez­lud­nym domu. Może zjeść far­bę lub poli­tu­rę, któ­ra go otru­je, może ścią­gnąć na sie­bie coś cięż­kie­go, może poka­le­czyć łapy, dra­piąc w drzwi.

– Tak, tak – kajam się. Jak mogę być taka bez­myśl­na! Co ze mnie za psio­mat­ka! Gdzie się, do cho­le­ry, podzia­ły moje instynk­ty opie­kuń­cze? Cze­kam na kolej­ne pyta­nia z nara­sta­ją­cym prze­czu­ciem kata­stro­fy.

Kobie­ta ze schro­ni­ska ata­ku­je mnie teraz z innej stro­ny:

– Powie­dzia­łaś, że uczysz na uni­wer­sy­te­cie. A co robi twój mąż?

Na począt­ku to pyta­nie nastra­ja mnie opty­mi­stycz­nie. Mamy tzw. nie­stan­dar­do­wy model rodzi­ny. Według spo­łecz­nych tren­dów komuś, kto z taką pasją jak ona dba o dobro psów, powin­no się też podo­bać, że kobie­ta jest „zdo­byw­czy­nią chle­ba” w rodzi­nie. Bre­adwin­ner – jak mówią Ame­ry­ka­nie.

– Mąż pra­cu­je fizycz­nie w dru­kar­ni – mówię i nie wiem, jak zin­ter­pre­to­wać napię­cie, któ­re wyczu­wam w odpo­wie­dzi.

– I jest pisa­rzem – doda­ję zaraz, żeby dodać pre­sti­żu zaję­ciom męża, ale czu­ję, że sta­tus pisa­rza nie robi na niej wra­że­nia.

– Zaj­mu­je się też dzieć­mi. Nasz syn jest dopie­ro w zerów­ce. Prze­by­wa w szko­le tyl­ko przez dwie godzin­ny dzien­nie.

– O! – sły­szę pomruk apro­ba­ty. Ale led­wo pozwo­li­łam sobie na chwi­lę nadziei, nastę­pu­je głów­ne natar­cie:

– A jesteś pew­na, że stać was na psa?

A więc cho­dzi o kasę. Czy ona uwa­ża, że moja cał­kiem przy­zwo­ita pen­sja uni­wer­sy­tec­ka nie wystar­czy?

– Tak – odpo­wia­dam pew­nie. Prze­cież mam zna­jo­mych w gor­szej sytu­acji mate­rial­nej, któ­rzy mają psy.

– To ile wyno­szą rocz­ne wydat­ki na psa? – mogła­bym przy­siąc, że głos mojej roz­mów­czy­ni zaczy­na skrzy­pieć zło­śli­wie jak u wiedź­my z Czar­no­księż­ni­ka z Oz.

Licz­by i budże­ty nigdy nie były moją moc­ną stro­ną, ale na szczę­ście przy wypeł­nia­niu apli­ka­cji zro­bi­łam mały wywiad u przy­ja­ciół­ki.

– 500 dola­rów – mówię i zaraz mam wra­że­nie, że sły­szę w odpo­wie­dzi świst wcią­ga­ne­go z obu­rze­niem powie­trza. – To kosz­ty medycz­ne – śpie­szę z popraw­ką – Mam też zamiar wyku­pić ubez­pie­cze­nie zdro­wot­ne dla psów – doda­ję bła­gal­nym tonem. „Kobie­to – mam ocho­tę powie­dzieć – mój umysł nie jest w sta­nie na miej­scu osza­co­wać, ile wyno­si rocz­ne utrzy­ma­nie moich dzie­ci, a jed­nak mają wszyst­ko, cze­go im potrze­ba”. Ale ona stoi już na swo­im wyobra­żo­nym podium wykła­dow­czym.

– Ubez­pie­cze­nie wszyst­kie­go nie pokry­wa. Za ope­ra­cję moje­go poprzed­nie­go psa musia­łam zapła­cić czte­ry tysią­ce dola­rów, a on i tak odszedł.

– O! – wykrzy­ku­ję zdzi­wio­na i nie mam nawet szan­sy powie­dzieć, że mi przy­kro, bo ona cią­gnie dalej:

– A wiesz, co to jest hear­tworm? – Nie wiem dla­cze­go przed ocza­mi sta­je mi nagle twarz mojej bio­loż­ki z liceum, postra­chu szko­ły.

– Taa…k – plą­czę się. – Zapo­bie­ga­nie hear­tworm jest czę­ścią corocz­nej opie­ki pre­wen­cyj­nej – mówię to, co gdzieś wpa­dło mi w oczy.

– Ale co to jest? – Wspo­mnie­nie bio­loż­ki sta­je się coraz wyra­zist­sze. Żad­na impro­wi­za­cja mnie nie ura­tu­je. Prze­cież widać, że nie przy­go­to­wa­łam się do odpo­wie­dzi.

– Nie wiem – pod­da­ję się.

– Paso­żyt, któ­rym pies zara­ża się od ugry­zie­nia koma­ra! – wykrzy­ku­je trium­fal­nie. – Jeśli pies zara­zi się, zanim go zaadop­tu­jesz i podasz leki pre­wen­cyj­ne, ubez­pie­cze­nie też nie pokry­je lecze­nia.

– O! – wykrzy­ku­ję znów i zasta­na­wiam się, czy wyczu­ła, że przez moment mnie samą ogar­nę­ło zwąt­pie­nie co do naszej wydol­no­ści finan­so­wej.

– Kosz­ty medycz­ne to nie wszyst­ko. Trze­ba jesz­cze kupo­wać jedze­nie. („No pew­nie, że jedze­nie. Czy ona myśli, że zapo­mnia­łam o jedze­niu?”) Posła­nie. („No prze­cież!”) Jeśli pogry­zie zabaw­ki dzie­ci, trze­ba będzie je odku­pić. („Cho­le­ra, po co powie­dzia­łam jej o tych zabaw­kach, kie­dy zapy­ta­ła, czy mam jakieś oba­wy”). Może pogryźć buty. („Wiem, wiem”). A czy jesteś goto­wa cho­dzić z nim na tre­su­rę? („Aha, kolej­ne wydat­ki”).

– Jak czę­sto? – pytam i w pani­ce uświa­da­miam sobie, że w moim gło­sie sły­chać roz­draż­nie­nie.

– A co? Nie masz cza­su cho­dzić na tre­su­rę?

– Nie, nie. W nie­któ­re dni mąż pra­cu­je po połu­dniu. Jestem wte­dy z dzieć­mi.

– Możesz zabie­rać dzie­ci na tre­su­rę. Dobrze im to zro­bi – pada szorst­ka ripo­sta i jestem wła­ści­wie pew­na, że kry­je się w niej komen­tarz do moich umie­jęt­no­ści rodzi­ciel­skich.

Roz­mo­wa dobie­ga koń­ca. Kobie­ta oznaj­mia, że decy­zję o moich kwa­li­fi­ka­cjach na wła­ści­ciel­kę psa podej­mie rada schro­ni­ska. Na pod­sta­wie jej rapor­tu oczy­wi­ście. Kie­dy infor­mu­je mnie o tym, brzmi przy­jaź­nie, pojed­naw­czo, więc ogar­nia mnie nadzie­ja, że moje oba­wy są być może tyl­ko para­no­ją. Ale po kil­ku dniach przy­cho­dzi spo­dzie­wa­ny wyrok: nie nada­ję się.

Tak się skła­da, że w tym samym cza­sie przy­go­to­wu­ję się do egza­mi­nu na oby­wa­tel­stwo ame­ry­kań­skie. Obla­ny test ze schro­ni­ska napeł­nia mnie nagłym stra­chem, czy aby nie spa­lę i tego dru­gie­go. Na szczę­ście egza­min oby­wa­tel­ski oka­zu­je się buł­ką z masłem. Zanim się obej­rza­łam, już bio­rę udział w cere­mo­nii natu­ra­li­za­cji, rady­kal­nie skró­co­nej z powo­du pan­de­mii. Skła­dam przy­się­gę, że wyrze­kam się lojal­no­ści wobec wszel­kich obcych ksią­żąt, poten­ta­tów, państw i suwe­re­nów. („Czy wyrze­ka­cie się sza­ta­na?” – szep­cze mi w akom­pa­nia­men­cie wewnętrz­ny pol­ski głos). Obie­cu­ję, że jeśli pra­wo tak naka­że, będę słu­żyć w ame­ry­kań­skiej armii lub świad­czyć nie­kom­ba­tanc­kie usłu­gi cywil­ne. Pod­pi­su­ję cer­ty­fi­kat i już po chwi­li wycho­dzę z urzę­du imi­gra­cyj­ne­go, macha­jąc minia­tu­ro­wą fla­gą.

Mimo to czu­ję się jak uzur­pa­tor­ka. Ta jed­na roz­mo­wa tele­fo­nicz­na otwo­rzy­ła mi oczy: zapo­mnij­cie o testach z histo­rii, geo­gra­fii, poli­ty­ki i kul­tu­ry. Praw­dzi­wą mia­rą ame­ry­kań­sko­ści jest oce­na z kwa­li­fi­ka­cji na wła­ści­ciel­kę psa. Zro­zu­mia­łam wresz­cie, o co cho­dzi­ło mojej przy­ja­ciół­ce, natu­ra­li­zo­wa­nej Ame­ry­kan­ce z Ekwa­do­ru, kie­dy wyzna­ła mi w zeszłym roku: „Dopie­ro teraz, kie­dy mam psa, czu­ję się akcep­to­wa­na przez sąsia­dów”.

I jesz­cze jed­na spra­wa, w któ­rej pew­ną rolę ode­grał pies, nabra­ła dla mnie nowe­go zna­cze­nia. Nie tak daw­no na moich wir­tu­al­nych zaję­ciach z lite­ra­tu­ry afro­ame­ry­kań­skiej stu­dent­ka przy­go­to­wa­ła pre­zen­ta­cję na temat rasi­stow­skich ste­reo­ty­pów, któ­re poku­tu­ją w ame­ry­kań­skiej kul­tu­rze i wpły­wa­ją na codzien­ne rela­cje mię­dzy­ludz­kie. Za przy­kład takie­go wpły­wu poda­ła gło­śny incy­dent z Cen­tral Par­ku: słow­ne star­cie mię­dzy czar­nym obser­wa­to­rem pta­ków Chri­stia­nem Coope­rem a bia­łą spa­ce­ro­wicz­ką z psem Amy Cooper (zbież­ność nazwisk przy­pad­ko­wa), któ­re wyda­rzy­ło się w tym samym dniu, co mor­der­stwo George’a Floy­da. Pies Amy bie­gał wol­no w pół­dzi­kiej czę­ści Cen­tral Par­ku zwa­nej The Ram­ble, gdzie według regu­la­mi­nu psy muszą być na smy­czy. Chri­stian, któ­re­mu pies pło­szył pta­ki, popro­sił Amy, żeby prze­strze­ga­ła regu­la­mi­nu. Kie­dy Amy odmó­wi­ła zało­że­nia psu smy­czy, wywią­za­ła się sprzecz­ka, pod­czas któ­rej Chri­stian zaczął nagry­wać prze­ciw­nicz­kę tele­fo­nem. W nagra­niu widać, jak kobie­ta pew­nym sie­bie, wyzy­wa­ją­cym gło­sem oświad­cza: „Zadzwo­nię na poli­cję i powiem im, że w par­ku jest Afro­ame­ry­ka­nin, któ­ry mi gro­zi”. Kła­dzie przy tym nacisk na „Afro­ame­ry­ka­nin” – Afri­can Ame­ri­can man – tak że brzmi to jak pogróż­ka, jak­by pod­kre­śla­ła, że to spro­wo­ku­je poli­cję do szyb­sze­go i bru­tal­niej­sze­go dzia­ła­nia. Potem fak­tycz­nie dzwo­ni i przy­bie­ra­jąc dra­ma­tycz­ny ton „pan­ny w potrze­bie”, krzy­czy do tele­fo­nu, że jej życie jest zagro­żo­ne.

Wie­dzia­łam już, że kie­dy nagra­nie z tele­fo­nu Chri­stia­na roze­szło się po mediach spo­łecz­no­ścio­wych, Amy Cooper stra­ci­ła pra­cę mena­dżer­ki w dużej fir­mie inwe­sty­cyj­nej. Teraz ze stu­denc­kiej pre­zen­ta­cji dowie­dzia­łam się jesz­cze cze­goś, co wcze­śniej umknę­ło mojej uwa­dze: że w kon­se­kwen­cji całe­go skan­da­lu Amy Cooper ode­bra­no tak­że psa.

Nie będę wni­kać w roz­wa­ża­nia etycz­ne, któ­re ten incy­dent spro­wo­ko­wał w ame­ry­kań­skich mediach: czy moż­na osą­dzać kogoś cało­ścio­wo na pod­sta­wie jed­ne­go rasi­stow­skie­go odru­chu? Mnie inte­re­su­je tutaj pies. Cho­ciaż Amy Cooper nie jest jedy­ną oso­bą wplą­ta­ną w tego typu zda­rze­nie w ostat­nich latach, to nigdy wcze­śniej nie sły­sza­łam, żeby za rasi­stow­skie zacho­wa­nie komuś ode­bra­no psa. Posta­no­wi­łam więc głę­biej zba­dać całą spra­wę. I wte­dy odsło­ni­ło się przede mną dru­gie dno zda­rze­nia. Otóż fil­mik nagra­ny przez Chri­stia­na Coope­ra poru­szył Ame­ry­kę nie tyl­ko i może nawet nie przede wszyst­kim dla­te­go, że obna­żył rasi­stow­skie myśle­nie „zwy­kłych” bia­łych Ame­ry­ka­nów. Co naj­mniej poło­wa komen­ta­to­rów na Twit­te­rze i Face­bo­oku, gdzie fil­mik się poja­wił, wyra­zi­ła obu­rze­nie tym, jak Amy potrak­to­wa­ła swo­je­go psa.

Kie­dy Amy roz­ma­wia przez tele­fon z poli­cją, trzy­ma psa, śred­niej wiel­ko­ści spa­nie­la, moc­no za obro­żę. Ten wyry­wa się, skam­le, widać, że w pew­nym momen­cie uścisk jest zbyt moc­ny, bo pies zawi­sa na chwi­lę w powie­trzu jak na szu­bie­ni­cy, a kie­dy wresz­cie spa­da na zie­mię, dyszy cięż­ko. Jed­nak Amy jest tak zaab­sor­bo­wa­na roz­mo­wą z poli­cją, że nie zauwa­ża, do jakie­go sta­nu dopro­wa­dzi­ła zwie­rzę. Być może gdy­by nie sytu­acja psa o sym­pa­tycz­nym imie­niu Hen­ry, film nie zyskał­by rekor­do­wej licz­by retwe­etów (130 tysię­cy) i obej­rzeń (40 milio­nów).

Takie mniej wię­cej przy­pusz­cze­nie wyra­ził w komen­ta­rzu popu­lar­ny ame­ry­kań­ski saty­ryk i pre­zen­ter tele­wi­zyj­ny Tre­vor Noah, któ­ry poświę­cił spra­wie spo­rą część swo­je­go The Daily Show. „Wie­le osób zło­ści się, że obu­rze­nie, jakie wzbu­dzi­ła Amy Cooper, było w dużej czę­ści spo­wo­do­wa­ne jej podej­ściem do psa” – mówi Noah w pan­de­micz­nej, nada­wa­nej z domo­wej kana­py wer­sji pro­gra­mu. A potem zamy­śla się i po krót­kiej pau­zie wypo­wia­da sło­wa, któ­re jawią mi się nagle jako klucz do same­go sed­na tajem­ni­cy ame­ry­kań­skie­go spo­łe­czeń­stwa: „Myślę, że wie­lu chcia­ło­by, żeby komi­sa­ria­ta­mi poli­cji zarzą­dza­li ci sami ludzie, któ­rzy zarzą­dza­ją schro­ni­ska­mi dla psów. Bo oni w ogó­le nie tra­ci­li cza­su. Tyl­ko od razu jej powie­dzie­li: Sza­now­na pani, niech pani odda psa”.

I to jest moje olśnie­nie: a więc to schro­ni­ska dla psów są stró­ża­mi moral­no­ści Ame­ry­ka­nów! To jest wła­śnie ta naj­le­piej zor­ga­ni­zo­wa­na i strze­gą­ca naro­do­wych war­to­ści insty­tu­cja, o apro­ba­tę któ­rej zabie­ga każ­dy pra­wy oby­wa­tel. Póki nie zosta­nę uzna­na za god­ną posia­da­nia psa, mogę sobie wia­do­mo gdzie wło­żyć mój cer­ty­fi­kat natu­ra­li­za­cji.

Ale nie tra­cę nadziei. Amy Cooper zosta­ła jed­nak uła­ska­wio­na, bo kie­dy zba­da­no jej prze­szłość, odkry­to dowo­dy czę­ste­go wolon­ta­ria­tu w schro­ni­skach. Teraz żyje dłu­go i szczę­śli­wie ze spa­nie­lem Hen­rym. Jest to więc insty­tu­cja miło­sier­na i liczę na to, że da mi jesz­cze jed­ną szan­sę. Tym razem podej­dę do spra­wy poważ­nie. Prze­szu­kam inter­net, zro­bię wywiad wśród zna­jo­mych, będę obser­wo­wać blo­gi i fanpage’e, zgro­ma­dzę wszyst­kie moż­li­we pyta­nia, jakie mogą mi zadać. Opra­cu­ję odpo­wie­dzi w wer­sjach dosto­so­wa­nych do każ­de­go tonu gło­su mojej roz­mów­czy­ni. Kie­dy zadzwo­nią następ­nym razem, będę już goto­wa do egza­mi­nu. Wasza Wyso­kość, Kie­row­nicz­ko Schro­ni­ska, bła­gam uni­że­nie, uznaj, że zasłu­ży­łam.