Relikty

Warzy­wom nie przy­by­wa

Myśla­łem, że zbio­rę na sałat­kę, ale już pomi­do­ry wyklu­cza­ją­ce, a kala­re­py w ogó­le. W tym samym cza­sie jed­na do skle­po­wej:
– Czym barzej się czło­wiek sta­ra, tym barzej mu nie wyj­dzie. Jak ja uwa­żam przy myciu po gościach, to zawsze mi jakaś szklan­ka spad­nie. Tak że nie ma co, jak mój rano śpi, to ja tłu­kę się jak leci po kuch­ni.
VII ‘16

Sta­ra gad­ka, nowy sąsiad

Jeden z kamie­ni­cy zro­bił się trud­niej­szy, daw­niej zacze­piał i gadał, szło odejść, ostat­nio dzień dobry i poda­je rękę, co zro­bić?, i trzy­ma. Gło­śny, moż­na przy wycho­dze­niu uwa­żać.
Dziś przez drzwi, jak zaga­bu­je nowe­go sąsia­da
– Byłem kie­dyś pięk­ny i mło­dy, a dziś tyl­ko pięk­ny, a mło­dy …eści lat temu.
Sąsiad też nie dosły­szał.
– Ile?
VII ‘16

Dwie kine­ma­to­gra­fie, w śro­dę i sobo­tę

Na Nowych Hory­zon­tach w śro­dę przed Co przy­no­si przy­szłość, choć wystar­czy­ła­by Przy­szłość, L’avenir, pew­nie i tu przez angiel­ski, Things to Come, a tytuł i tak cokol­wiek zmył­ko­wy, więc przed Przy­szło­ścią z Ipert­ką, już na sali, dziew­czy­na obok do naj­pew­niej kole­żan­ki o innym, tytu­łu nie sły­sza­łem, może nie mówi­ła.
– To nie było jakieś super super, typo­wo fran­cu­ski film.
W sobo­tę znów: Miles Davis i ja, no nie, w ory­gi­na­le po pro­stu Miles Ahe­ad. Po na scho­dach za parą też z sean­su, ona:
– Ty jesteś przy­zwy­cza­jo­ny do tego dur­ne­go ame­ry­kań­skie­go: jak się coś dzie­je, to już faj­nie.
VII ‘16

A we wto­rek w Hisz­pań­skiej

na kawie mię­dzy fil­ma­mi. Obok przy sto­li­ku dwo­je star­szych, ona z przy­jem­ną szla­chet­ną twa­rzą, spraw­dza na chy­ba smart­fo­nie jego roz­rzut­ne gada­nie.
– Gréco, znasz Juliet­te Gréco, zmar­ła nie­daw­no, była chy­ba kie­dyś w Sopo­cie – mówił raczej bez accent aigu.
– Juliet­te Gréco… uro­dzo­na w 1927, nie ma dru­giej daty, więc żyje.
– To Michel Pic­co­li musiał umrzeć, znasz?
– Pic­co­li, Pic­co­li… nie, też żyje.
– To kto umarł? Ktoś musiał.
Póź­niej myję ręce, sły­szę przez drzwi, że ona pyta Izię, czy ją prze­pu­ści. Zaraz naci­ska klam­kę
– Pro­szę szyb­ciej, nam się spie­szy.
W poje­dyn­kę było­by jaśniej.
VII ‘16

Pozo­sta­ło­ści

Z pla­cu Bema wzdłuż Odry mło­dy męż­czy­zna, wło­sy środ­ko­wym pasmem raczej żół­te niż blond, czer­wo­na koszul­ka, jaskra­wo­zie­lo­ne spodnie. Na lewym przed­ra­mie­niu tatu­aż „be dif­fe­rent”.
– A ty, Cezar, uspo­kój się po pro­stu – też mło­dy, na moście Pia­sko­wym, do psa.
Nie było jesz­cze Relics na pół­ce w insty­tu­cie; oka­za­ło się, że ze Sta­nów, nie z Hisz­pa­nii. Mam, ale wyszły z ory­gi­nal­ną okład­ką.
Póź­niej w jede­na­st­ce pań­cia do syme­trycz­nej:
– Ja jestem indy­wi­du­alist­ka, ja nie kupu­ję na wyjaz­dach.
Wsia­da­łem za Izią, usły­sza­ła.
VIII ‘16

Ein­mal ist kein­mal

W Smacz­ku gość bie­rze na wynos
– Za pojem­nik nie pła­cę?
– Kosz­tu­je zło­tów­kę.
– Za łyż­kę też?
– Nie, łyż­ka gra­tis.
– Mam w domu całą kolek­cję tych pojem­ni­ków.
– To niech pan z nimi przy­cho­dzi.
– Kie­dy nigdy nie wia­do­mo, czy dziś przyj­dę.
VIII ‘16

Sama nazwa insty­tu­cji by wystar­czy­ła

, nie­mniej szko­da takie­go nekro­lo­gu. Pra­wie na pół kolum­ny „Gaze­ty”, u góry z pra­wej stro­ny żałob­nej ram­ki, ale nie w kącie, zna­czek fir­mo­wy SIEMACHA, pośrod­ku mniej­szy krzy­żyk, dalej „Kar­dy­nał / Fran­ci­szek Machar­ski / Czło­nek Hono­ro­wy Sto­wa­rzy­sze­nia SIEMACHA”, sza­ra kre­ska na całą dłu­gość tek­stu poni­żej, grub­szą czcion­ką „Wyszedł na spa­cer, tra­fił do nie­ba”, dalej w dwóch aka­pi­tach, dru­gi z deli­mi­ta­cją: „Nie­spo­dzie­wa­nie pierw­sze kro­ki do klasz­tor­ne­go ogro­du sióstr alber­ty­nek w nie­dziel­ne popo­łu­dnie 12. czerw­ca były sko­kiem do wiecz­no­ści. Po dro­dze był jesz­cze szpi­tal, gdzie Fran­ci­szek spo­tkał się z Fran­cisz­kiem. We wto­rek 2. sierp­nia o godz. 9:37 na moni­to­rze uka­za­ła się linia pro­sta. Jed­no­znacz­nie i nie­skoń­cze­nie pro­sta jak Jego życie. // Fran­cisz­ku! Byłeś naszym przy­ja­cie­lem i obroń­cą, życz­li­wym dorad­cą i pew­nym prze­wod­ni­kiem, naj­bar­dziej ocze­ki­wa­nym gościem, wier­nym towa­rzy­szem w chwi­lach wiel­kich i zwy­czaj­nych, naj­mil­szym roz­mów­cą, pomo­stem do Boga. / Byłeś. / Jesteś. / Będziesz”. I pod­pis „ks. Andrzej Augu­styń­ski CM / Sto­wa­rzy­sze­nie SIEMACHA”. I z pra­wej stro­ny zdję­cie Machar­skie­go wykon­tu­ro­wa­ne tro­chę na por­tret tru­mien­ny, tyle że pię­cio­kąt­ny, usta sze­ro­ko w uśmie­chu, wska­zu­ją­cy palec na dol­nej war­dze.
VIII ‘16

Renia z wczo­raj
– Już poopo­wia­da­ły­śmy sobie róż­ne trau­my w tram­wa­ju.
VIII ‘16

Świa­do­mość reli­gij­na i więź kościel­na. Stu­dium o chrze­ści­jań­stwie bez­wy­zna­nio­wym XXI wie­ku

Po lewej od Osso­li­neum do Nan­kie­ra rusz­to­wa­nie z zie­lo­ną siat­ko­wą folią, sły­chać, a nie widać:
– Mają cywil­ny, kościel­ne­go nie.
– A co jej rodzi­na?
– Pier­do­lą wszyst­ko.
– A wy jakie­go jeste­ście wyzna­nia?
– W Boga wie­rzę, tyl­ko kościół mam w dupie.
Nie dosły­sza­łem odda­la­jąc się, raczej anty­ka­den­cja. Odpo­wiedź gło­śniej­sza:
– No nie, uzna­ję wia­rę w Boga oso­bo­we­go.

VIII ‘16

Nowy lek­cjo­narz

Zamy­kam drzwi wró­ciw­szy, Izia:

– Teraz już na pew­no koniec i upa­dek.

– O, a co się sta­ło?

– Włą­czy­łam tro­chę Annie Hall na Kul­tu­rze, tak dla poprzy­po­mi­na­nia, a tam lek­tor, strasz­nie gło­śny, z nowym prze­kła­dem. Kie­dy mały Allen jest z mamą u psy­chia­try, mówi, że świat się roz­dy­ma – nie roz­sze­rza, i to powta­rza­ją: roz­dy­ma, roz­dy­ma. I cen­zu­ra: jak Allen opo­wia­da o psy­cho­ana­li­ty­ku, że cho­dzi do nie­go od pięt­na­stu lat, daje mu jesz­cze rok i jedzie do Lour­des – teraz było: daję mu jesz­cze rok i rezy­gnu­ję.

VIII ‘16