Ukośnie do poziomu

Nie­krze­sa­ny

Do budyn­ku dzien­ni­kar­stwa i infor­ma­ty­ki na panel o Lemie mię­dzy inny­mi z Duka­jem, po wej­ściu obok gru­py stu­denc­kiej, jeden do troj­ga czy czwor­ga:

– Na Kila­rze nauczysz się, jak roz­ma­wiać z media­mi o fir­mie, żeby powie­dzie­li, jaka to faj­na rzecz – i mówił z prze­ko­na­niem.

XII ‘16

Buwer­ka jesz­cze się prze­no­si

W kurt­ce i z tor­bą trud­no po pane­lu, zaraz w Nowych Hory­zon­tach też. W Kon­spi­rze przed obia­dem? Lepiej do Buwer­ki, zosta­wię rze­czy w szat­ni. Wcho­dzę już ode­brać, szat­niar­ka schy­la się z ofiar­nym wes­tchnie­niem po szal, wypadł z czy­je­goś płasz­cza. Roz­wie­sza na tym, nad; mówię, że jesz­cze czap­ka leży.

– A czy­je to?

– Chy­ba tej samej oso­by, co szal – ten kolor i spo­sób tka­nia, w każ­dym razie mate­riał i fak­tu­ra. Przy­naj­mniej z dwóch metrów patrze­nia.

– Nawet nie umie­ją do ręka­wa wsa­dzić. Myślą, że tyl­ko oni wiszą.

XII ‘16

Gaja

Odda­ję już kar­tę do otwie­ra­nia, w recep­cji inna dziew­czy­na, z zało­żo­ną na ramio­na chu­s­tą. Z boku ktoś z waliz­ką, nowy? Dziew­czy­na do nie­go:

– Zima, bo goście okej, niech sobie będą, to zim­no naj­gor­sze.

XII ‘16

Do ryb­ne­go

Jeden wcho­dzi i przez kolej­kę:

– Są solo­ne śle­dzie?

– Są.

– Z gło­wa­mi?

– Nie, obcię­te.

– Ale solo­ne?

XII ‘16

Nie ma mieć

W odno­wio­nym Spar­ta­ku­sieKubric­ka Kras­sus każe ukrzy­żo­wać tytu­ło­we­go boha­te­ra, spa­lić potem jego cia­ło i pota­jem­nie roz­sy­pać popio­ły, żeby nie było ani gro­bu, ani żad­ne­go zna­ku. W pol­skich napi­sach Spar­ta­kus nie może mieć gro­bu ani krzy­ża.

I ‘17

„Akty­wi­ści

miej­scy ape­lu­ją, by nie wycho­dzić z domów”. Z powo­du smo­gu, ale nie­mniej.

I ‘17

Na stro­nie

„Poli­ty­ki”: „Kocha­ni, Zyg­munt odszedł do płyn­nej wiecz­no­ści dziś 9 stycz­nia 2017 roku. […] Ola”.

I ‘17

Trzy czwar­te cze­skiej dia­kry­ty­ki

Ode­bra­łem w Boni­to powieść Škvo­rec­kie­go o Dvo­řáku, dzwo­nię do Izi (czy już w Reno­mie), na witry­nie – jed­nej z dwóch kory­ta­rzo­wych, nie ulicz­nej – okład­ka z nie­le­d­wie jaskra­wym goty­kiem kościel­ne­go wnę­trza, z przo­du z pra­wej zakon­ni­ca z wybu­ja­łym kwe­fem, ilustrator(ka?) nie dał(a?) widać rady oprzeć się lek­kie­mu maki­ja­żo­wi. Gie­trz­wałd. 160 obja­wień Mat­ki Bożej dla Pol­ski i Pola­ków – na trud­ne cza­sy.

A Cudpo pol­sku wyszedł dopie­ro pra­wie za dwa lata (doda­łem póź­niej przy prze­pi­sy­wa­niu).

I ‘17

Pod Kame­le­onem

sie­dem minut do sió­dem­ki, zdą­żę po owo­ce? Powi­nie­nem; z dru­giej stro­ny tabli­cy już pięć, jabł­ka i grusz­ki, mam jesz­cze gotów­kę? Star­czy­ło, wra­cam, gęsty mokry śnieg uko­śnie do pozio­mu, mło­dy facet przy przy­stan­ku do kogoś przez tele­fon:

– Jesz­cze żeby to był pierw­szy maja.

II ‘17

Mniej świa­tła

Izia w Nowych Hory­zon­tach na Man­che­ster by the Sea(nie­zbyt), napi­sy koń­co­we, baba z tyłu:

– Cze­mu nie zapa­la­ją świa­tła?

II ‘17