Widok z przytułku dla zubożonych poetów

Odpo­wie­dzi na pyta­nia: skąd się bio­rą dzie­ci? oraz: jak czy­tać wier­sze? bywa­ją nie­mal iden­tycz­ne. W wier­szu „Bocian” Ron Pad­gett wspo­mi­na pró­bę uświa­do­mie­nia pię­cio­let­nie­go syna, w spo­sób moż­li­wie „deli­kat­ny, grzecz­ny, higie­nicz­ny”, a przy­po­mi­na mu o tej pró­bie bocian, któ­ry wła­śnie poja­wił się w polu widze­nia. Synek odrzu­ca z nie­sma­kiem wyja­śnie­nia ojca, i przy­po­mi­na pod tym wzglę­dem Andrze­ja Fra­nasz­ka, któ­ry, choć już po czter­dzie­st­ce, wciąż wyzna­je wia­rę w bocia­na, kie­dy roz­mo­wa prze­cho­dzi z pier­do­le­nia na poezję.