10 lat festiwali

Nie poukła­dam w pamię­ci wszyst­kich nazwisk, tytu­łów i fraz, nie odnaj­dę w niej dat, nie przy­po­mnę – kie­dy, w któ­rym roku, na któ­rym For­cie czy Por­cie wie­czór autor­ski za tło miał salon fry­zjer­ski, na któ­rym Boh­dan Zadu­ra sma­żył nale­śni­ki, kie­dy mar­chew­ko­wo­wło­sy (przez chwi­lę) Gra­baż śpie­wał „Ezo­te­rycz­ny Poznań”, a kie­dy Maciek Maleń­czuk, przy­glą­da­jąc się moje­mu noso­wi, traf­nie orzekł, że zawdzię­czam go przod­kom zza Buga. Pamię­tam emo­cje towa­rzy­szą­ce przed­fe­sti­wa­lo­wym przy­go­to­wa­niom i dyk­ta­tu­rę Artu­ra, a kie­dy wresz­cie się zaczę­ło – muzy­kę i ciszę, rym i rytm, cza­sem dyso­nans…

Port Lite­rac­ki to wiel­kie przed­się­wzię­cie – zna­ne nazwi­ska, pięk­ne wyda­nia, pły­ty, pro­fe­sjo­nal­ny ser­wis inter­ne­to­wy…, a wte­dy – całą bia­łą serię bar­ba­rzyń­ców „dru­ko­wa­li­śmy” na teatral­nej kse­ro­ko­piar­ce. Lite­ry mia­ły znik­nąć za kil­ka lat, na razie jed­nak nie­źle się trzy­ma­ją. O nie­bo bar­dziej wola­łam „pro­win­cjo­nal­ny” Fort Legni­ca niż Port wro­cław­ski. Pew­nie wyła­zi ze mnie wła­śnie bab­ski pro­win­cjo­nal­ny sen­ty­men­ta­lizm, wyja­śniam jed­nak, że do Legni­cy – mia­sta mego rodzin­ne­go – żad­ne­go sen­ty­men­tu nie mam. Tęsk­nię za kli­ma­tem, jaki pano­wał na tam­tych wie­czo­rach, za labi­ryn­tem teatral­nych kory­ta­rzy, za „moimi’ dziew­czy­na­mi, z któ­ry­mi spę­dzi­łam nie­je­den for­tecz­ny wie­czór.

We Wro­cła­wiu widow­nia jest ano­ni­mo­wa i sno­bi­stycz­na. Każ­dy „indy­wi­du­ali­sta” z dre­da­mi, w za dużym swe­trze i nie­do­pał­kiem w dło­ni ma minę znaw­cy współ­cze­snej lite­ra­tu­ry. Czy Port sta­je się w pew­nych krę­gach impre­zą, na któ­rej wypa­da się poka­zać?

Nie­zmien­nie, choć tak mało cza­su mam na wer­sy inne niż arty­ku­ły i para­gra­fy, wra­cam do melo­dii słów Andrze­ja Sosnow­skie­go. Poezja.

Połóż się tutaj i nie­chaj muzy­ka
i sny ulot­ne mkną po two­jej twa­rzy
jak lek­ki podmuch z otwar­te­go okna.