Poetycka książka trzydziestolecia: nominacja nr 2

1. Jacek Pod­sia­dło, Włos Bre­gu­eta, WBPi­CAK, Poznań 2016.

No cóż, gdy­bym miał przy oka­zji wska­zać naj­więk­sze­go spo­śród żyją­cych pol­skich poetów, to był­by nim wła­śnie Jacek Pod­sia­dło. Naj­mniej oczy­wi­sty w histo­rii tutej­szej poezji XX i XXI wie­ku w tym sen­sie, że trud­no wyzna­czyć dlań gene­alo­gię, co świad­czy o szcze­gól­nie wyso­kiej ory­gi­nal­no­ści. Żywio­ło­wość, kunszt i auto­bio­gra­fizm – a czy­ta się wier­sze tak­że po to, żeby się w nich jakoś tam porów­naw­czo zoba­czyć. Nie na zasa­dzie, czy jestem podob­ny do boha­te­ra, ale co ten poeta mówi waż­ne­go o życiu – i co dla mnie z tego wyni­ka. I z tym wszyst­kim cudow­ny humor wier­szy Pod­sia­dły, nie­sa­mo­wi­ta iro­nia, a tak­że – co tu dużo gadać – praw­da.

2. Sta­ni­sław Barań­czak, Podróż zimo­wa. Wier­sze do muzy­ki Fran­za Schu­ber­ta, Wydaw­nic­two a5, Poznań 1994.

Genial­ny poeta, w ogó­le. A ten tom war­to czy­tać tak­że jak­by na prze­kór, to zna­czy bio­rąc w nawias całą olśnie­wa­ją­cą wir­tu­oze­rię (na ile to oczy­wi­ście wyko­nal­ne). Tam głę­bo­ko cho­wa się po-roman­tycz­ny i po-egzy­sten­cja­li­stycz­ny iro­nicz­ny bun­tow­nik, bar­dzo kon­kret­ny, wła­śnie egzy­sten­cjal­ny, poznań­sko-peere­low­ski i ame­ry­kań­ski.

3. Boh­dan Zadu­ra, Krop­ka nad i, Biu­ro Lite­rac­kie, Wro­cław 2014.

Poezja codzien­na, kro­ni­kar­ska, a zara­zem lirycz­na i nie­jed­no­znacz­na. Wspa­nia­łe pod­ję­cie tra­dy­cji frasz­ki i afo­ry­zmu; do napi­sa­nia pozo­sta­je zresz­tą histo­ria arcy­dzieł krót­kiej poetyc­kiej for­my: Kocha­now­ski – Lec – Zadu­ra. A zara­zem od cza­su do cza­su poèmes en pro­se lub tek­sty nie­le­d­wie epic­kie, jak przej­mu­ją­cy, w jakimś sen­sie – nihi­li­stycz­ny (?) „Pierw­szy od 1963 roku wiersz bez papie­ro­sów”. Tak jak do dziś, a może zwłasz­cza współ­cze­śnie, nie­po­koi kan­ta­ta „Komm, du süße Todes­stun­de” (BWV 161).