Balans między ambicją i komunikatywnością

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Jak ktoś zła­pie pisar­skie­go bak­cy­la, to jak­by cho­ro­wał, szcze­gól­nie jeśli mu nie idzie. A jed­no­cze­śnie – jak­by był zaszcze­pio­ny prze­ciw poczu­ciu nad­mier­nej pew­no­ści sie­bie i rze­czy. Czy­tel­ni­ków też to doty­czy. Zdro­we to nie zawsze miłe.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­ci­ła­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Czło­wie­ko­wi.

Czy myśla­łaś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Góra i morze musia­ły­by powie­dzieć, czy było w tym jakieś pokre­wień­stwo.

Gdy­byś mia­ła wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Kora, więc ewen­tu­al­nie w zaświa­tach.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Show, don’t tell.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Z sio­strzeń­stwem.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Bo balans mię­dzy ambi­cją i komu­ni­ka­tyw­no­ścią nie zawsze jest tak udol­ny, jak by to czy­tel­nicz­ce odpo­wia­da­ło.