Berek wierszem: Adam Kaczanowski

Adam Kacza­now­ski
Przy­god­ny sens

Nie przy­da­rza nam się przy­pad­ko­wo.
Bie­giem, otwie­ra­my drzwi kopem.
Prze­kli­na­my na czym świat stoi,
wyobra­ża­my sobie, że tyl­ko nie­bez­piecz­ni są tutaj bez­piecz­ni,
ale, ale
widząc, że wszyst­ko obra­ca się w ruinę
w pani­ce szu­ka­my ulu­bio­ne­go sło­wa
i znaj­du­je­my: nie­chcą­cy!
Nie­chcą­cy obu­dzi­łem się uśmiech­nię­ty
Nie­chcą­cy zało­ży­łem kask, by ude­rzyć gło­wą w ścia­nę
Nie­chcą­cy powie­dzia­łem wszyst­kim: dzień dobry!
Nie­chcą­cy speł­ni­łem wszyst­kie zachcian­ki
pobie­głem, otwo­rzy­łem drzwi kopem
potkną­łem się nie­chcą­cy i wsta­łem nie­chcą­cy.

Nie­spe­cjal­nie jest mi po dro­dze z wier­sza­mi Ada­ma (choć teraz się chy­ba lubi­my, to kie­dyś się poróż­ni­li­śmy dość zabaw­nie o już nie wia­do­mo co). Ale są wier­sze, któ­re każą się na moment zatrzy­mać, zje­chać na pobo­cze wła­snej wizji poezji, wysiąść, zapa­lić i podu­mać. Otóż nie­chcą­cy potknę­łam się o taki wiersz, z książ­ki, któ­rą nie do koń­ca przyj­mu­je mój poznaw­czy orga­nizm. Nie­chcą­cy wsta­łam z łóż­ka, uda­łam się doko­nać poran­nych ablu­cji, a następ­nie uzna­łam, że mogę (wcią­gnąw­szy już gacie) z panem auto­rem zagrać w ber­ka, zupeł­nie zresz­tą nie­chcą­cy (przy oka­zji, dro­gi Ada­mie, moje ulu­bio­ne sło­wo to, nie­zmien­nie: „nie­spe­cjal­nie”). Napi­sa­ła­bym wię­cej, ale kar­mię koty.