Berek wierszem: Joanna Bociąg

gdy­bym uży­wa­ła takich słów

mówi­ła­bym kur­wa jak tęsk­nię
ale śpie­wa­no o tym wcze­śniej
więc co ja tam mogę
powie­dzieć
prze­cież ja nawet nie mam gło­su

Ten wiersz jest jak kamień, któ­ry instynk­tow­nie chcia­ło­by się – gdy­by uży­wa­ło się do tego wier­szy – rzu­cić w inte­re­sie spo­łecz­nym. W tej wiel­kiej woj­nie, któ­ra toczy się od dzie­się­cio­le­ci i któ­rej jakoś nie może­my wygrać. Jest to oczy­wi­ście woj­na o świat, któ­ry słu­cha i sły­szy. Lecz świat nie chce słu­chać, o czym śpie­wa­no wcze­śniej i o czym będzie śpie­wa­ne póź­niej. Co też widać za oknem dzi­siaj w tym nad­zwy­czaj­nie głu­chym kra­ju, któ­ry – jak­by i tego było mu mało – rów­nież wszyst­kich naoko­ło uci­sza. Chcia­ło­by się więc użyć wier­sza, pozwo­lić, żeby sobie coś poro­bił w naro­dzie. Póki jesz­cze wol­no mówić, pod­czas gdy chcia­ło­by się krzy­czeć. Bar­dziej „kur­wa” niż „jak tęsk­nię”. Moż­na sobie wyobra­zić dziew­czy­nę, któ­ra śpie­wa to pod nosem, w swo­im czło­wie­ku, „w swo­jej oso­bie”. Przez wytar­te dżin­sy prze­świ­tu­ją kola­na, sie­dzi na mur­ku, pali papie­ro­sa albo żuje gumę. Tyl­ko dla sie­bie śpie­wa. Dla świa­ta ma jedy­nie bia­łe ubło­co­ne teni­sów­ki, któ­ry­mi bęb­ni o cegły. Na uszach słu­chaw­ki, w słu­chaw­kach The Smi­ths. Patrzy na ruch aut i ludzi. Patrzy na ten obra­zek, dosko­na­le obo­jęt­ny, jak powo­li zani­ka, blak­nie, roz­pra­sza się w zim­nym świe­tle jesien­ne­go popo­łu­dnia. Za chwi­lę to wszyst­ko pier­dol­nie, myśli dziew­czy­na. Będzie wiel­ki huk. Jak przy­sta­ło na sio­strę Szek­spi­ra, od puent woli dobre począt­ki, więc ona tu sobie jesz­cze posie­dzi, pocze­ka na to, co wychy­nie z pło­mie­ni. I będzie gło­śno. Tak gło­śno, że wresz­cie usły­szą. Bia­łe ubło­co­ne teni­sów­ki bęb­nią o murek:

Young bones gro­an and the rocks below say
„Throw your whi­te body down”
But I’m going to meet the one I love
At last, at last, at last!

https://www.youtube.com/watch?v=BrN__75lajY