Czas wysoce skonwencjonalizowanych kontaktów

Okres ostat­nich 10 lat For­to­wo-Por­to­wych festi­wa­li to czas wyso­ce skon­wen­cjo­na­li­zo­wa­nych kon­tak­tów mię­dzy arty­sta­mi a publicz­no­ścią (spo­wiedź, warsz­ta­ty). Był to powrót do poważ­ne­go i spraw­dzo­ne­go myśle­nia o poezji czy, sze­rzej, sztu­ce.

Obser­wa­cja ta pozwa­la twier­dzić, że war­stwa aneg­do­tycz­na, czy­li tzw. legen­da festi­wa­lo­wa lub apo­kryf, może być jedy­nie obiek­tem domnie­mań i ryzy­kow­nych hipo­tez. Pamięć ludz­ka jest zawod­na, a bez­po­śred­nie zaan­ga­żo­wa­nie w życie festi­wa­lo­we nie pozwa­la mi (po pro­stu nie mogę, Boże Dro­gi) zobiek­ty­wi­zo­wać fak­tów, któ­re dla przy­szłe­go funk­cjo­no­wa­nia kul­tu­ry sło­wa w Polce będą mia­ły praw­do­po­dob­nie zna­cze­nie zasad­ni­cze i wio­dą­ce. 10 lat zma­gań i prób odno­wie­nia obli­cza tej zie­mi – to dużo i mało. Przed nami jesz­cze ogrom pra­cy, bio­rąc pod uwa­gę eks­pan­sję festi­wa­li o pro­we­nien­cji awan­gar­do­wej: Spo­tka­nia Poetów Wscho­du i Zacho­du w Kra­ko­wie, licz­ne Slam Poetry oraz Tur­nie­je Jed­ne­go Wier­sza roz­sia­ne i sza­le­ją­ce po całym kra­ju – naszym, kocha­nym kra­ju – Pol­sce! Nie­mniej war­to pod­jąć wyzwa­nie, w imię utrzy­ma­nia tra­dy­cji przy życiu, a wier­sza w pio­nie. Jak uczył jeden z naj­wy­bit­niej­szych egze­ge­tów, Ojciec Zało­ży­ciel, Brat Foks: z pra­wej i z lewej rów­no i bez zbęd­nej, post­mo­der­ni­stycz­nej teo­rii, pro­szę Pań­stwa.