Dalej pójdzie jak z płatka

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Phar­ma­ko­nem. Che­mią, któ­ra mody­fi­ku­je wła­sne wią­za­nia. Insty­tu­cją, któ­ra wykra­cza poza sie­bie. To już było mówio­ne. Nie wiem, co mógł­bym do tego dodać. Może to, że te prze­rób­ki dają sub­stan­cje aktyw­ne, aktyw­niej­sze, niż zda­wał się sądzić twór­ca tej kon­cep­cji.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­cił­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Tygry­so­wi! Nie, zaraz, to już było… Więc każ­de­mu, któ­re zechce wejść w śro­do­wi­sko wier­sza. Albo lepiej – takie­mu, któ­re chcia­ło­by się z nie­go wywi­kłać!

Czy myśla­łeś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Wie­le razy, ale nic z tego nie wyszło. Myśle­nie i język się roz­cho­dzi­ły. Albo koń­czy­łem z kawał­kiem ima­gi­stow­skim.

Gdy­byś miał wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Ste­ve Reich, wcze­sna Lisa Ger­rard, Klaus Schulze/Richard Wahn­fried.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Kie­dyś, daw­no temu, Jerzy Jar­nie­wicz uciekł przede mną tram­wa­jem, żeby nie musieć oma­wiać kil­ku wier­szy, któ­re mu wcze­śniej poka­za­łem. To była dobra rada, dosad­na i eko­no­micz­na.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Wyda­rze­nie wier­sza jest wol­no­ścią. Daj­cie jej się wyda­rzyć. Dalej pój­dzie jak z płat­ka.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Bo nie dba­ją o sie­bie. Nawza­jem.