Dbałość o brzmienie i maestria warsztatowa

Wska­za­nie: Bogu­sław KIERC Cło oraz Maciej WOŹNIAK Ilu­zjon

Dwie książ­ki w tym roku uję­ły szcze­gól­nie moje czy­tel­ni­cze oko i ucho (któ­re są naj­przy­chyl­niej­sze dys­har­mo­niom zamy­ka­nym w har­mo­niach): Cło Bogu­sła­wa Kier­ca i Ilu­zjon Macie­ja Woź­nia­ka.

Cło jest przede wszyst­kim książ­ką odważ­ną, idą­cą pod prąd roz­ma­itych przy­zwy­cza­jeń czy­tel­ni­czych, bo łączą w jed­no doświad­cze­nie ero­ty­zmu, reli­gij­no­ści, sta­ro­ści i śmier­ci; Kierc jawi się w tych tek­stach jako wątły (bo czło­wiek, śmier­tel­nik), bacz­ny (bo uwa­ga i pre­cy­zja tych wier­szy jest nie­zwy­kła) i przy­naj­mniej roz­czwo­rzo­ny, jeśli nie roz­piąt­ko­wa­ny w sobie, roz­ry­wa­ny przez sprzecz­ne pra­gnie­nia i ocze­ki­wa­nia.

Ilu­zjon nato­miast to pięk­na, eru­dy­cyj­na podróż w głąb roku rozu­mia­ne­go jako cykl rodze­nia się, roz­kwi­ta­nia, obumie­ra­nia i ponow­nych naro­dzin, sub­tel­ny trak­tat o isto­cie ludz­kie­go życia i sztu­ki, zara­zem lokal­ny i świa­to­wy, osa­dzo­ny jed­ną nogą w natu­rze, dru­gą w kul­tu­rze.

Obie książ­ki zwra­ca­ją uwa­gę dba­ło­ścią o brzmie­nie i maestrią warsz­ta­to­wą – u Kier­ca mamy żar­to­bli­we, sowi­zdrzal­skie nie­kie­dy wręcz rymy, pusz­cza­nie oka do Baki i Rym­kie­wi­cza, u Woź­nia­ka – rzad­kie i szla­chet­ne for­my (pan­tum, sonet, vil­la­nel­la), uży­te zawsze bez­błęd­nie i z wiel­kim wyczu­ciem.