Dziedziny sztuki mnożą się jak jamraje

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Jest nie­prze­te­sto­wa­ną, eks­pe­ry­men­tal­ną, naj­pew­niej nie­dzia­ła­ją­cą szcze­pion­ką na nie­ule­czal­ne­go, nie­ustę­pli­we­go, na pew­no śmier­tel­ne­go wiru­sa, a antysz­cze­pion­kow­ców na metr kwa­dra­to­wy jest wię­cej niż nukle­oty­dów w mRNA.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­cił­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Skrzy­pło­czo­wi.

Czy myśla­łeś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Nie.

Gdy­byś miał wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Pig Destroy­er.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Czy­tać, czy­tać i jesz­cze raz czy­tać.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Wol­ność.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Bo mają Marve­la. Bo mają seduc­ti­ve com­mer­cial enter­ta­in­ment, o któ­rej mówił David Foster Wal­la­ce. Bo boją się grze­bać w samych sobie, boją się, co tam znaj­dą, boją się, że nie znaj­dą nic. Bo kon­ku­ren­cja nie tyl­ko nie śpi, ale jedzie na fecie, a dzie­dzi­ny sztu­ki mno­żą się jak jam­ra­je.