Jestem najlepszym polskim poetą piszącym o zwierzętach

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Czym­kol­wiek prze­ciw.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­cił­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Jestem naj­lep­szym pol­skim poetą piszą­cym o zwie­rzę­tach. Opi­sa­łem ponie­kąd wszyst­kie. Inten­syw­nie myślę o jeno­cie, jako obcym, któ­re­mu się uda­ło, jak topi­nam­bu­ro­wi, żół­tli­cy, kościo­ło­wi.

Czy myśla­łeś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Jestem tak­że nią.

Gdy­byś miał wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

W któ­rymś z opo­wia­dań Tade­usza Borow­skie­go mowa o loso­wo dobra­nym chó­rze cze­skich Żydów, któ­rzy przed wej­ściem do komo­ry gazo­wej odśpie­wa­li „Kde domov můj”, jedy­ny pacy­fi­stycz­ny hymn świa­ta.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Nie pier­dol.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Jest mi przy­kro słu­chać tego pyta­nia.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Bo auto­rzy nie dość, że ule­gli pro­pa­gan­dzie wro­ga (lewi­cy, pra­wi­cy) o koń­cu potrzeb­nej lite­ra­tu­ry, to jesz­cze przy­ję­li ten fakt z fra­jer­ską, tchórz­li­wą ulgą.