Kiedy debiutować? Czy debiutować?

Podej­rze­wam, że pyta­nie o dogod­ny moment na debiut pisar­ski jest de fac­to pyta­niem o samo­po­czu­cie debiu­tan­ta, jakie udzie­la się w momen­cie opu­bli­ko­wa­nia swo­jej pierw­szej ksią­żecz­ki i jedy­nie o samo­po­czu­ciu mogę co bądź powie­dzieć.

W wie­ku lat osiem­na­stu samo­po­czu­cie na ogół bywa wypad­ko­wą naiw­no­ści i roz­pa­czy. Więk­szość moich wier­szy z tam­te­go cza­su spo­koj­nie loku­ję jako lite­ral­ne świa­dec­twa samo­po­czu­cia osiem­na­sto­lat­ka. Nie ma w tym oczy­wi­ście nic złe­go, nato­miast naon­czas obca mi była kal­ku­la­cja strat i zysków, któ­ra ewen­tu­al­nie mogła zacią­żyć na mojej krót­kiej, pisar­skiej histo­rii. Wte­dy wszyst­ko wyda­wa­ło mi się skoń­czo­ne, a „bycie auto­rem” jesz­cze wzmac­nia­ło to prze­ko­na­nie. Nie mogłem wyobra­zić sobie ksią­żek kolej­nych. Zwar­ty druk sta­wiał krop­kę nad „i” wła­snym ilu­zjom, potwier­dzał bez­za­sad­ność podej­mo­wa­nia kolej­nych prób, bo prze­cież ten debiu­tanc­ki tomik w cało­ści wyczer­pał moją mło­do­cia­ną wyobraź­nię, pomi­mo że czy­ta­łem wte­dy sto­sun­ko­wo dużo.

Tak więc nie tyle „kie­dy debiu­to­wać?”, ile „czy debiu­to­wać?” Podej­rze­wam, że nie prze­my­śla­łem wystar­cza­ją­co tej kwe­stii w swo­ich począt­kach, o czym zaświad­cza­ją następ­ne książ­ki. Jed­no pozo­sta­je dla mnie jasne: zaczy­nać tak, aby w począt­kach znać zakoń­cze­nia, star­to­wać w prze­ko­na­niu o tym, że dystans oka­że się zbyt dłu­gi, co przy­naj­mniej pozwa­la śmiać się z tych, któ­rzy wie­rzą w jakiś pisar­ski czy nie daj Boże życio­wy suk­ces. Wszak spo­tka­my się na innej mecie?