Kira Pietrek, poetka przebrana za publicystkę

Nie ma co ukry­wać: kre­ślę tych parę zdań w momen­cie, w któ­rym lider jest już zna­ny. Kon­rad Góra to świet­ny poeta, żaden tam mło­dy, żad­na nadzie­ja, przy­szłość i pokle­py­wa­nie po ple­cach, po pro­stu szcze­ry talent, inte­li­gen­cja i urze­ka­ją­ca wraż­li­wość w jed­nym. „Gil­ga­mesz on the Road”, czy­li lite­ra­tu­ra, mito­lo­gia i homo via­tor w for­mie na tyle pojem­nej, by zawrzeć, prze­tra­wić i w znacz­nym stop­niu prze­kro­czyć swo­je wła­sne widzial­ne i zra­zu pod­nie­ca­ją­ce reto­ry­ki. Jest w tym podob­ny, owszem, do Wojacz­ka, ale nosi też w sobie Miło­sza.

Jed­nak głos oddam na Kirę Pie­trek, gdyż nie prze­sta­ję myśleć o spo­so­bie, w jaki to, co try­wial­ne, pozo­sta­jąc try­wial­nym, sta­je się zdu­mie­wa­ją­ce. W jej wier­szach jest nie­du­żo wier­sza, sztu­ki, sztucz­ki, emfa­zy, a prze­cież w rezul­ta­cie oka­zu­ją się one poezją bar­dziej niż więk­szość zna­nych mi wier­szy. Poezją, czy­li nie (tyl­ko) gestem spo­łecz­nym, lecz rów­nież zakwe­stio­no­wa­niem obra­zu bycia jako gestu i obra­zu.