Konrad Góra, którego najmocniej czuję

Chciał­bym pozo­stać przy poezji, od pro­zy są inni; więc w pierw­szej chwi­li pomy­śla­łem o Mir­ce Szy­cho­wiak, lecz debiu­to­wa­ła parę mie­się­cy wcze­śniej od poda­nej daty. No to Krzysz­tof Bie­leń. I zno­wu to samo. Nie mie­ści się w wyzna­czo­nych ramach cza­so­wych. Oby­dwo­je miesz­czą się w moim świe­cie, w hie­rar­chii war­to­ści budo­wa­nej od trzy­dzie­stu lat, bo są tak dosko­na­le nie­wi­docz­ni dla main­stre­amu, tak wsob­ni, a jed­no­cze­śnie otwar­ci na czy­ta­ją­cych ina­czej, czy­ta­ją­cych obok. Sprzy­ja­ją wol­no­ści i rado­ści czy­ta­nia.

Pole­cia­łem pamię­cią po wska­za­nych latach i powstał strasz­ny, zapew­ne nie­spra­wie­dli­wy, kocio­kwik: Kaw­czyń­ska, Klic­ka, Radwań­ski, Janic­ki, Jocher, Mansz­tajn, Dąbrow­ska, Kwiat­kow­ski, Rolan­do, Elsner, Szy­cho­wiak (Julia), Krau­se, Lech, Majer, Owcza­rek, Bąk (Tomasz), Tara­nek, Kul­bac­ka, Bre­wiń­ski, Płu­sa, Jarosz, Saj­kow­ski, Słom­czyń­ski, Doma­ga­ła-Jakuć… I wybie­ram z tego Kon­ra­da Górę, gdyż jego wier­szy naj­bar­dziej nie rozu­miem (za to moc­no, nie­mal cie­le­śnie, czu­ję), a to, zda­je się, jest ozna­ką geniu­szu.

Pożar­to­wa­li­śmy, a teraz do rze­czy: wybie­ram go, bo jest (prze­pra­szam za skró­ty myślo­we, ale tu nie ma miej­sca na dzie­le­nie wło­sa i trze­pa­nie futra) poza­sys­te­mo­wy, nie­przy­jem­ny, nie­obli­czal­ny i nie­re­du­ko­wal­ny, całą ener­gię bul­wer­so­wa­nia – roz­wa­la­nia drob­no­miesz­czań­skie­go ładu pojęć, w tym tak­że kry­tycz­no­li­te­rac­kich – loku­jąc spo­łecz­nie, kon­kret­nie, lokal­nie. Jest tu i teraz, a jak­by go nie było, bo widać go już wyraź­nie w szer­szej struk­tu­rze histo­rycz­no­li­te­rac­kiej, w tej „małej wiecz­no­ści” wyra­zi­stej poezji. Tak, Góra pozo­sta­nie.