Meandry poszarpanej narracji

Wska­za­nie: Jacek BIERUT Fizy­ka

Po sze­ścio­let­niej prze­rwie od debiu­tu poetyc­kie­go Igła Jacek Bie­rut przy­po­mi­na się tomem Fizy­ka. Zbiór kil­ku­dzie­się­ciu wier­szy powsta­łych w prze­cią­gu ostat­nich lat prze­ple­cio­ny jest wier­sza­mi miło­sny­mi, któ­re podej­mu­ją tema­ty ser­ca raczej lek­ko, nostal­gicz­nie, z pozy­tyw­ną ener­gią na przy­szłość ser­ca, uka­zu­ją­ce rela­cję mię­dzy dwoj­giem jako pro­ces, chwy­ta­ją­ce miłość w cza­sie i uka­zu­ją­ce miłość jako podróż w cza­sie.

Jacek Bie­rut przy­po­mi­na się wier­sza­mi bar­dziej nowo­cze­sny­mi (jeśli to sło­wo jesz­cze jakoś funk­cjo­nu­je). Wier­sze są bar­dziej otwar­te na czy­tel­ni­ka, pod­pusz­cza­ją­ce, zbiór tek­stów wikła czy­tel­ni­ka w swo­je mean­dry poszar­pa­nej nar­ra­cji kolej­nych poetyc­kich wyda­rzeń, pro­po­nu­jąc nowe kre­acje i wzru­sze­nia. Zupeł­nie cie­ka­wa książ­ka dla tych, któ­rzy lubią, kie­dy wiersz aktu­ali­zu­je się w nie­prze­wi­dzia­nym skut­ku.