Mnóstwo dobra krąży wśród piszących kobiet

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Może pro­wa­dzić do złe­go samo­po­czu­cia, cho­ro­by lub śmier­ci – zatem jest raczej jak wirus.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­ci­ła­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Świ­ni – nie zauwa­ży­łam, kie­dy prze­ję­ła moją wyobraź­nię, poja­wia się w wie­lu moich tek­stach. Ostat­nio w roli pierw­szo­pla­no­wej.

Czy myśla­łaś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Bar­dzo chcia­ła­bym myśleć jak Góra.

Gdy­byś mia­ła wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Biki­ni Kill.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

„Gdy ktoś będzie pytał, dla­cze­go piszesz, odpo­wiedz: bo mam, kur­wa, talent! Mam go trzy­mać w lodów­ce?” – Janusz Rud­nic­ki.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Z sio­strzeń­stwem. Mnó­stwo dobra krą­ży wśród piszą­cych kobiet.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Nie mam niko­mu za złe, że nie czy­ta wyma­ga­ją­cej czy jakiej­kol­wiek lite­ra­tu­ry. Czy­ta­nie to w dużej mie­rze przy­wi­lej, po czę­ści też hob­by jak każ­de inne. Cie­szę się, że nikt mi nie wyty­ka, że nie gram w trud­ne gry kom­pu­te­ro­we.