Nie lubię zero-jedynkowych podziałów

Czy pró­bu­ję zmie­nić świat swo­im pisa­niem? Nie, „zmia­na” to nie jest sło­wo, któ­re­go bym uży­ła. Nie lubię takich uprosz­czeń. Lubię roz­mo­wy i wie­rzę, że to dzię­ki roz­mo­wom spo­łe­czeń­stwa zmie­nia­ją postrze­ga­nie róż­nych kwe­stii, krok po kro­ku. Nie lubię ani stu­pro­cen­to­wych zło­czyń­ców, ani kry­sta­licz­nych boha­te­rów, nie lubię zero-jedyn­ko­wych podzia­łów na „dobro” i „zło”, na „czar­ny” i „bia­ły”. I nie lubię wie­dzieć, co autor chciał mi powie­dzieć od razu po skoń­czo­nej lek­tu­rze książ­ki. Któ­re­goś dnia moja powieść zosta­ła ozna­czo­na w recen­zji na Insta­gra­mie. Zoba­czy­łam, że recen­zent­ka prze­czy­ta­ła 12 innych ksią­żek w tym mie­sią­cu i każ­dej książ­ce dała recen­zje z gwiazd­ka­mi. A przy mojej napi­sa­ła, że nadal nie ma poję­cia, co moją książ­ką chcę prze­ka­zać, i nie może na razie przy­znać jej gwiaz­dek. Muszę przy­znać, że dało mi to wiel­ką satys­fak­cję jako pisar­ce, ponie­waż jeśli natych­mia­sto­wa oce­na musi być „zawie­szo­na”, „odło­żo­na w cza­sie”, ozna­cza to, że czy­tel­nik anga­żu­je się w pra­cę w spo­sób aktyw­ny, a nie bier­ny: mamy więc do czy­nie­nia z roz­mo­wą.