Niech to będzie twoje

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Myślę o niej jak o wiru­sie roz­prze­strze­nia­ją­cym się w czło­wie­ku po pierw­szym bliż­szym kon­tak­cie. Nie ma na nie­go szcze­pion­ki, więc trze­ba nauczyć się z nim żyć.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­ci­ła­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Owcy. Owce mają w sobie coś nie­po­ko­ją­ce­go.

Czy myśla­łaś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Czę­ściej myślę jak morze – wszyst­ko szu­mi, cofa się i przy­bie­ra, a co jakiś czas zale­wa cały brzeg.

Gdy­byś mia­ła wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

PJ Harvey!

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Czy­taj, dużo. Bar­dzo dużo. Tyl­ko potem nie pisz nicze­go od razu. Niech to będzie two­je.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Z sio­strzeń­stwem i bra­ter­stwem.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Może z oba­wy, że ich nie zro­zu­mie­ją?