Nieustanna weryfikacja wątpliwości

Wska­za­nie: Rado­sław KOBIERSKI Lacri­mo­sa

Myślę, że aby to poczuć, trze­ba to prze­żyć; aby choć tro­chę zro­zu­mieć – wczy­tać się. Lacri­mo­sa Rado­sła­wa Kobier­skie­go jest jak napra­wia­nie pamię­ci, nie­ustan­na wery­fi­ka­cja wąt­pli­wo­ści: czy to, co się pamię­ta, zda­rzy­ło się napraw­dę, czy to led­wie wyobra­że­nie o tym, co się wyda­rzy­ło? Pew­nie to dru­gie, za każ­dym razem to dru­gie.

Taki stan nie­pew­no­ści przy­po­mi­na ten, gdy zasy­pia się nad książ­ką i sło­wa ze snu wpla­ta­ją się w nar­ra­cję; lub kie­dy śni się po raz dru­gi ten sam sen i nie wie się, czy to ten sam sen, czy sen o tym, że coś się śni po raz dru­gi. J.M. Bar­rie w Pio­tru­siu pisze, że rodzi­ce pod­czas snu dziec­ka ukła­da­ją w jego gło­wie prze­ży­cia: te nie­mi­łe paku­ją w papier i cho­wa­ją głę­bo­ko, miłe sta­wia­ją na wierz­chu. Nada­ją hie­rar­chię, robią porząd­ki.

Lacri­mo­sa jest o tym, co się dzie­je, gdy nie ma kto pomóc w pose­gre­go­wa­niu: w oca­le­niu tego, co się zda­rzy­ło napraw­dę. To tak­że bez­sil­ne żegna­nie się z ojcem, któ­ry, choć umarł, nie­ustan­nie umie­ra.