(Nie)znajomi z pociągu

Trud­no mi pisać o Biu­rze Lite­rac­kim ina­czej niż emo­cjo­nal­nie. Ja aku­rat nie mogła­bym zacząć tek­stu od for­muł­ki „moja przy­go­da z Biu­rem zaczę­ła się…”, bo to nie przy­go­da, nie prze­lot­ny romans, nie mniej lub bar­dziej uda­ny biz­nes; to zwią­zek, ponad dwu­dzie­sto­let­ni, i cho­ciaż burz­li­wy (jak na sil­ny zwią­zek przy­sta­ło), to sta­ły, zawar­ty i reali­zo­wa­ny na dobre i na złe. Pew­nie jeden z naj­bar­dziej sta­łych związ­ków w moim życiu.

Dla mnie Biu­ro Lite­rac­kie to nie tyl­ko festi­wa­le i nie tyl­ko wydaw­nic­two. To tak­że moje miej­sce pra­cy, prze­strzeń, w któ­rej zdo­by­wa­łam, nie­raz, przy­znaj­my, we łzach, pierw­sze szli­fy. Nie tyl­ko zawo­do­we: lite­rac­kie i redak­tor­skie, ale tak­że życio­we: towa­rzy­skie i emo­cjo­nal­ne. To nie­zli­czo­ne pro­jek­ty, z któ­rych naj­bar­dziej uda­ne (jak cho­ciaż­by Połów) reali­zu­je­my, ulep­sza­jąc, od lat; te mniej uda­ne wspo­mi­na­my bez żalu jako kolej­ne eta­py podró­ży. Moż­na powie­dzieć, że dora­sta­łam, a póź­niej doro­śla­łam z Biu­rem, i cał­kiem praw­do­po­dob­ne, że się razem zesta­rze­je­my (mam nadzie­ję, że pięk­nie).

Towa­rzy­szy­łam kolej­nym prze­pro­wadz­kom. Ina­czej było w Legni­cy. Ina­czej we Wro­cła­wiu. Ina­czej jest, i oby nadal było, w Stro­niu. Festi­wal, choć nie­zmien­ny w swych zało­że­niach, ewo­lu­uje. Wyczer­pa­ne for­mu­ły zastę­pu­je nowy­mi, spraw­dzo­ne roz­sze­rza, wciąż poszu­ku­jąc nowych. Dla­te­go nigdy się nie znu­dzi, przy­naj­mniej mnie.

A ludzie ze sta­cji? Są w isto­cie nie­zna­jo­my­mi z pocią­gu, któ­ry bywa i pod­miej­ski, i mię­dzy­na­ro­do­wy, cza­sem sunie sen­nie przez siel­skie rów­ni­ny, a cza­sem zapier­da­la jak star­li­ght express. Ma wago­ny sypial­ne, baro­we, prze­dzia­ły dla palą­cych i stre­fy cichej pra­cy. Ktoś się dosia­da, ktoś wysia­da, nie­któ­rzy zosta­ją na dłu­żej. I sta­ją się już zna­jo­my­mi, z bez­ter­mi­no­wym vouche­rem na kolej­ne przy­go­dy. Cze­go sobie i nie­stru­dzo­nej zało­dze (zwłasz­cza motor­ni­cze­mu i zara­zem zawia­dow­cy sta­cji) życzę z nie­mal pew­no­ścią, że gdzie­kol­wiek doje­dzie­my, naza­jutrz wyru­szy­my dalej.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry