Notatki Jestemki

Wska­za­nie: Kry­sty­na MIŁOBĘDZKA gubio­ne

Jasne, to z Bia­ło­szew­skie­go „wywo­du jeste­m’u”; autor Było i było jest dla Miło­będz­kiej istot­ną tra­dy­cją, ale też – co oczy­wi­ste – przy­wo­ły­wa­nie Bia­ło­szew­skie­go nie ozna­cza sądu o uza­leż­nie­niu poet­ki. Trud­no by nawet odpo­wie­dzial­nie uznać Bia­ło­szew­skie­go za jej patro­na. Zaczy­na­ła zresz­tą Miło­będz­ka ina­czej, o czym za chwi­lę (po wier­szu, przy wier­szu).

Bar­dzo mi ta Jestem­ka pasu­je. Łączy poważ­ne „jestem” – egzy­sten­cjal­ne, wznio­słe, poetyc­kie – z jak­by nie do koń­ca poważ­nym sufik­sem „-ka”. Więc Jestem­ka. Jestem K – Kry­sty­ną, kobie­tą. A też Jestem­ka – poet­ka, Miło­będz­ka.

Zaczy­na­ła Miło­będz­ka od Ana­gli­fów, czy­li od zapi­sów, w któ­rych po swo­je­mu korzy­sta­ła z gatun­ko­we­go mode­lu sen­ten­cji. W naj­now­szych zaś książ­kach, co praw­da nie bez­wy­jąt­ko­wo, ale jed­nak, poet­ka znów kon­den­su­je, raczej skre­śla, niż mno­ży sło­wa. Widocz­ne jest to zwłasz­cza w zesta­wie­niu z niby­bru­lio­no­wy­mi zapi­sa­mi wybo­ru tre­ści, obszer­ny­mi, nie­le­d­wie eks­ta­tycz­ny­mi w ich nie­po­wścią­gli­wo­ści (nie mówię tu o kon­kret­nym akcie pisa­nia, lecz o zamie­rzo­nym wra­że­niu).

Tyle że sen­ten­cja zamy­ka, na co Miło­będz­ka by sobie nie pozwo­li­ła.

chcia­ła­bym tyl­ko biec
biec po nic
biec do nic
samo biec
żeby biec

biec

Pro­szę zoba­czyć: niby wszyst­ko jasne, wiersz trzy­ma się na powtó­rze­niach bez­oko­licz­ni­ka „biec”, któ­re to słów­ko nagle zaczy­na dziw­nieć, odzwy­czaj­niać się. Dzie­je się to w nowym związ­ku fra­ze­olo­gicz­nym „samo biec”, a przede wszyst­kim w odosob­nie­niu: „biec” sta­je się samo­dziel­ną stro­fo­idą. „samo biec/ żeby biec// biec” – ostat­nie „biec”, opusz­czo­ne, nik­nie nie tyl­ko w wybrzmie­niu, ale, by tak rzec, rów­nież w „natu­ral­nym”, wła­snym słab­nię­ciu. A ten bieg to oczy­wi­ście zdy­na­mi­zo­wa­ne nawią­za­nie do topo­su homo via­tor oraz do kon­cep­cji życia jako odnie­sio­nej do sie­bie samej wędrów­ki. I to wszyst­ko osią­ga Miło­będz­ka, obra­ca­jąc jed­nym słów­kiem.