Nowe zgłoski w gardle

Sta­cja 21 (–1291 dni) – jecha­łem na tę pierw­szą Sta­cję bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­ny, bez nawi­ga­cji. Od Wro­cła­wia wybie­ra­łem wszyst­kie złe dro­gi, wąskie, krę­te, gór­skie i leśne. Źle się spa­ko­wa­łem i w kolej­nych mia­stecz­kach doku­po­wa­łem nie­zbęd­ne kosme­ty­ki. W gło­wie mia­łem wier­sze Juany Adcock, Anji Golob, Árpáda Kol­lára. Skąd on jest? Z Ser­bii? Z Węgier? Po jakie­mu mówi, a po jakie­mu pisze? A Golob? Sły­sza­łem ją gdzieś w sie­ci, jej angiel­ski jest pro­sty, ostry i wymow­ny. A Adcock? Skąd ona jest? Z Mek­sy­ku? Z UK? Ze Szko­cji? Jej twarz ma w sobie coś aztec­kie­go. A wier­sze coś z Ashbery’ego. Lubię je. Wie­czo­rem pierw­sze­go dnia z mro­ku wyła­nia się samo­chód z Tom­kiem Bąkiem, któ­ry pod­wo­zi Ryszar­da Kry­nic­kie­go. Pyta­ją o dro­gę. To zna­czy Tomek pyta, bo Kry­nic­ki mil­czy. Jest zim­no. Para z ust.

Sta­cja 22 (–934 dni) – znów jakieś pomy­lo­ne dro­gi, nocą, we mgle, przez szczyt od stro­ny Bystrzy­cy Kłodz­kiej. Póź­nym wie­czo­rem świa­tło i tłum przed hote­lem. Ryba bry­lu­je. Póź­niej Asja Bakić i Llŷr Gwyn Lewis. Skąd ona jest? Z Bośni? Z Chor­wa­cji? A on? On mówi po walij­sku. I chce nie­za­leż­nej Walii. Nie­za­leż­nej od cze­go? Przy wymo­wie swo­je­go imie­nia wcho­dzi w nie­do­stęp­ne dla mnie zakre­sy zgło­sko­we. Wie­czo­rem w jakimś poko­ju z Bakić pije­my pie­kiel­ny napi­tek Góry. Daje mi nowe zgło­ski w gar­dle. Na pod­ło­dze sie­dzą kum­ple Góry i gra­ją w taro­ta. Chcą nam wró­żyć.

Sta­cja 23 (–563 dni) – sto­ję przed hote­lem, przed któ­ry pod­jeż­dża tak­sów­ka z Wro­cła­wia, i wysia­da z niej Rae Arman­tro­ut. Star­sza pani, drob­na, fili­gra­no­wa, ma w sobie coś pło­chli­we­go. Bia­ły puch na gło­wie. Egzo­tycz­na, zamor­ska pta­szy­na. Dostrze­ga mnie od razu i mówi: „o, to ty”. Idzie­my do baru hote­lo­we­go i roz­ma­wia­my, jak­by­śmy zna­li się ze stu­diów. Rano w dniu jej czy­ta­nia gubi mi się na spa­ce­rze. Zeszli­śmy tro­chę w dół, zro­bi­ło jej się sła­bo, pobie­głem po samo­chód na par­king, a kie­dy wró­ci­łem, już jej tam nie było. Zła­pa­ła oddech i sama wró­ci­ła do hote­lu. Po połu­dniu na sce­nie zupeł­nie odle­cia­ła. Lecia­łem z nią.

Sta­cja 24 (–200 dni) – Rami al-Aszek i Fadi Dżo­mar. Etiu­dy o ich wier­szach i o woj­nie w Syrii. Wie­czo­rem sie­dzi­my na bal­ko­nie ich poko­ju, razem z Nata­lią Malek, Fili­pem Kaź­mier­cza­kiem i Patry­cją Polkow­ską. Rami napra­wia okno bal­ko­no­we. Coś pije­my. Tym razem to nie pie­kiel­ne fla­ko­ny Góry. Filip Kaź­mier­czak ma już w sobie te arab­skie zgło­ski. Nie­zły jest.

Za każ­dym razem po przy­jeź­dzie do domu lubi­łem patrzeć na te zega­ry dni na stro­nie Sta­cji. Na minu­sie czy na plu­sie. Fil­tro­wa­łem, prze­ra­bia­łem, tra­wi­łem. Jest jesz­cze tyle innych twa­rzy, nazwisk, dźwię­ków.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry