Okręt

Legni­ca to był duży nakręt, przy­ja­ciel­skość i kupa rado­ści. Mnie się chy­ba zaczę­ło od Sze­he­re­za­dy Jawor­ka (czu­łem, że dał­bym wiel­ki popis, gdy­by mnie tyl­ko obsa­dzo­no) i od poety fizycz­ne­go, Petra Vásy (z powo­du róż­ni­cy języ­ków też nie wypa­da­ło się dołą­czyć). W udzia­le przy­padł mi jeden nale­śnik Boh­da­na. Stół był z lek­ka nie­for­ma­to­wy, a wynik meczu ponoć ukar­to­wa­ny z góry. Chy­ba nie będzie już oka­zji roze­grać innej par­tii.

Pew­ne­go razu Artur zacią­gnął nas wszyst­kich do Urzę­du Mia­sta. Był, zda­je się, zda­nia, że jeśli tyl­ko kie­row­nik od kul­tu­ry znaj­dzie wol­ną chwi­lę, to tak się wzru­szy naszą kul­tu­rą wewnętrz­ną, że jak ręką odjął skoń­czą się kło­po­ty. Dosta­li­śmy nawet kawę z cukrem i cia­stecz­kiem, tyle że my w zasa­dzie byli­śmy bar­dzo kul­tu­ral­ni. Artu­rze, czy od tej kul­tu­ry było mniej kło­po­tów?

Mar­ci­nów zamu­stro­wa­ło co nie­mia­ra: jeden, dru­gi, trze­ci, potem czwar­ty. Lubi­łem pierw­szy bia­ły T‑shirt ze wszyst­ki­mi nazwi­ska­mi, a potem dwa czar­ne, ze Zbysz­kiem i Ada­mem. Jesz­cze Jurek miał swój, ale przy­jeż­dżał z Łodzi, chy­ba w czar­nym gol­fie. A myśmy przy­jeż­dża­li punk­tu­al­nie co rok o 14:44 i wyjeż­dża­li mniej sys­te­ma­tycz­nie.

Grze­ba­la było mało, Edzie­go to omi­nę­ło. W Legni­cy zosta­ła moja kobie­ta z tek­tu­ry. Andrzej zgu­bił buty? Maciek zgu­bił buty? Poże­gna­nia były dłu­gie, potem się skró­ci­ły. Ciąg dal­szy będzie pew­nie inny.

23 X 2003