Omijam Nikitów i Noblistów

Z tego­rocz­nej Nagro­dy Nike dla Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go nie wyni­ka żad­na zmia­na war­ty; czy­tel­ni­cy, któ­rzy suge­ru­ją się nagro­dą, będą się musie­li prze­rzu­cić w tym roku z pro­zy na poezję, ale w przy­szłych latach nadal będzie góro­wa­ła pro­za, bo to bar­dziej mer­kan­tyl­ne i rze­ko­mo napę­dza­ją­ce rynek wydaw­ni­czy. Znam takich, któ­rzy czy­ta­ją każ­do­ra­zo­we­go Niki­tę i Nobli­stę. Nale­żą do nich nauczy­cie­le języ­ka pol­skie­go, przy­zwy­cza­je­ni do odgór­ne­go ste­ro­wa­nia gusta­mi. Omi­jam Niki­tów i Nobli­stów, lubię szu­kać sam. To, że poezja domi­no­wa­ła wśród nomi­no­wa­nych, nic nie ozna­cza: to jest tak, jak z taso­wa­niem kart, raz jest tak, innym razem ina­czej. I co? Mam mówić, że poezja jest repre­sjo­no­wa­na? Rów­no­upraw­nie­nie pro­zy i poezji? Mam najeż­dżać na pro­zę? Prze­cież wszy­scy dobrze wie­dzą, że pod wzglę­dem onto­lo­gicz­nym, este­tycz­nym, etc., pol­ska poezja stoi na wyż­szym pozio­mie niż pol­ska pro­za, nie umniej­sza­jąc kil­ku zja­wi­skom, któ­re trzy­ma­ją fason. Woj­ciech Kuczok jest fru­stra­tem i dla­te­go tak mówi; ja się nie czu­ję jak w bun­krze na przed­mie­ściach, nie wsty­dzę się tego, że jestem poetą. Wystar­czy spoj­rzeć na Jac­ka Deh­ne­la, ten nie wyglą­da jak z bun­kra. Woj­ciech Kuczok chy­ba sam nie sza­nu­je poezji, sko­ro tak mówi. A docie­ra­nie do czy­tel­ni­ka, to nie pro­blem. Idę do baru, wycią­gam książ­kę i czy­tam zio­ma­lom wier­sze. Co do zagra­nicz­nych dzia­łań, pole­cam Open Mic, bo nie ma takiej huc­py jak na sla­mie. Naj­le­piej wziąć kok­tajl Moło­to­wa i sru na obra­dy jury. Tyl­ko kto to zro­bi? Bo na pew­no nie Kon­rad Góra?