Pisanie sporo zmienia

Tak, myślę, że swo­im pisa­niem spo­ro zmie­niam. Taką aneg­dot­kę opo­wiem –

Ostat­nio w ogó­le sła­bo: zarów­no z pisa­niem, jak i ze zmia­ną. Ze zmia­ną – bo zmian jest zbyt wie­le. Wiel­kie Przy­spie­sze­nie nasze poli­tycz­ne już pra­wie się obja­wia jak zapla­no­wa­na część kolej­ne­go Wiel­kie­go Wymie­ra­nia. Więc może trze­ba nie­co przy­sto­po­wać ze zmia­na­mi? Może trze­ba dać po hamul­cach? Tyl­ko co to by zna­czy­ło? Bo prze­cież nie chce­my pisać muze­al­nie. Tak, oczy­wi­ście, pisa­nie muze­al­ne bywa nie­sły­cha­nie intrat­ne. Ale nie chce­my tak pisać.

Więc coś inne­go: pisać zawsze tak, żeby, kie­dy to będą czy­tać, nie mogli przejść nad tym od razu do żad­ne­go porząd­ku obro­to­we­go, żeby kolej­ne wer­sy, te sklej­ki języ­ka, myśli oraz innych two­rów grud­ko­wa­tych, osa­dzi­ły się, wytrą­ci­ły. Może wte­dy poczu­ją obrót, któ­ry spra­wia, że wszyst­ko się zmie­nia, zawsze, czy­li wszyst­ko stoi w miej­scu. Pisać tak, żeby poczuć akcję tego obro­tu, jego mie­le­nia. Żeby poru­szo­ny w ukła­dach wer­sy­fi­ka­cyj­nych ruch myśli prze­no­sił pamięć mie­lą­ce­go obro­tu. Tyl­ko co wte­dy – cał­kiem zga­dzać się z akcją mie­le­nia? Być jej czę­ścią?

No i teraz aneg­dot­ka. Otóż, kil­ka dni temu sze­dłem wcze­snym ran­kiem po mle­ko i chleb dla moich. Po krót­kiej nocy, poprze­dzo­nej dniem wypeł­nio­nym cięż­ką pra­cą czło­wie­ka uczci­we­go, zda­łem sobie spra­wę, brnąc po te bułecz­ki, że z tru­dem zbie­ram myśli. Nie­do­brze z tobą, Con­stant K, ty robo­cie jeden, pomy­śla­łem. Ale przy­trzy­ma­łem się samej nie­mo­cy, tej sła­bo­ści, poszu­ka­łem naj­mniej­szych okru­chów – kil­ku dźwię­ków, prze­tar­tych miga­wek, bla­dych iskie­rek, tra­wy, kamy­ków. Taki brud­no­pis cho­ciaż niech będzie – pomy­śla­łem życze­nio­wo. I przy­szło coś takie­go:

Nicość doty­ka mnie na brud­no
w niej się zbie­ram
aż uner­wię pro­te­zę
wcią­gnę apa­rat na obrót