Podcinanie gałęzi

Czy lite­ra­tu­ra zmie­nia świat? Jest por­tem, w któ­rym moż­na bez­piecz­nie zacu­mo­wać, czy raczej por­ta­lem do nowej rze­czy­wi­sto­ści?

Lite­ra­tu­ra może dopro­wa­dzać do trans­for­ma­cji. Na pozio­mie oby­cza­jo­wym czy kul­tu­ro­wym są to dłu­gie pro­ce­sy, napę­dza­ne set­ka­mi lub tysią­ca­mi tek­stów. Potrzeb­na jest prze­cież masa kry­tycz­na oraz narzę­dzia poli­tycz­ne wspie­ra­ją­ce daną zmia­nę. Lite­ra­tu­ra w takiej per­spek­ty­wie jest try­bi­kiem, czę­ścią ogrom­ne­go mecha­ni­zmu. Na pozio­mie este­tycz­nym spra­wa wyglą­da nie­co ina­czej, bo tutaj do trans­for­ma­cji np. języ­ka lite­rac­kie­go czy gatun­ku jest w sta­nie dopro­wa­dzić jeden tekst. Cho­dzi mi o nagłe poja­wie­nie się oso­by autor­skiej, któ­ra zaczy­na opi­sy­wać rze­czy­wi­stość w nowy spo­sób. Pro­ces ten może mieć rów­nież wymiar jed­nost­ko­wy, a nie spo­łecz­ny, jeśli jakiś tekst spra­wia, że poje­dyn­czy czło­wiek zaczy­na ina­czej na coś patrzeć lub zauwa­żać coś, cze­go wcze­śniej nie widział. Im bar­dziej ten wpływ na rze­czy­wi­stość jest efe­me­rycz­ny i trud­ny do zła­pa­nia, tym więk­sze zain­te­re­so­wa­nie u mnie budzi. Lubię tek­sty (i takie też sta­ram się pisać), któ­re oddzia­łu­ją pokręt­nie i zmie­nia­ją coś, cze­go nie da się ani zmie­rzyć ani udo­wod­nić. Z jed­nej stro­ny cie­szę się, że powsta­ją opo­wie­ści, któ­re poma­ga­ją wal­czyć o pra­wa czło­wie­ka, bo jako oso­ba LGBTQ+ sam z nich korzy­stam, a z dru­giej kocham śli­skie histo­ryj­ki, w któ­rych boha­ter­ki i boha­te­ro­wie pod­ci­na­ją gałąź, na któ­rej chwi­lę wcze­śniej przy­sie­dli.