POETYCKA KSIĄŻKA TRZYDZIESTOLECIA: REKOMENDACJA NR 22

Książ­ki poetyc­kie, do któ­rych wra­cam i któ­re mam całe poma­za­ne i poza­zna­cza­ne

W poezji szyb­ciej chwy­ta się poje­dyn­cze zda­nia niż w pro­zie. Goto­we zło­te myśli wyłusz­czo­ne są zwy­kle oddziel­nym wer­sem. Sprzy­ja to dez­or­ga­ni­za­cji wier­sza oraz wypa­tro­sze­nia go z sen­sów i kon­tek­stów. Czai się nie­bez­pie­czeń­stwo pocz­tów­kar­skie­go czy magne­so­we­go przed­się­bior­stwa Pau­la Coel­ho. Ale trud­no. Bazgrzę po książ­kach i polu­ję na takie skar­by, nic na to nie pora­dzę. Dla­te­go też mój ran­king zbu­do­wa­ny jest na książ­kach naj­bar­dziej pokre­ślo­nych i poza­zna­cza­nych. Jest to spra­wa intym­na, co się pod­kre­śli­ło, i nikt nie powi­nien tego widzieć, zwłasz­cza autor (raz mi się to zda­rzy­ło i do tej pory jest mi wstyd). Poza tym cza­sa­mi patrzy się na jakiś zazna­czo­ny wiersz i wzru­sza ramio­na­mi ‒ o co nam cho­dzi­ło, prze­cież tu nic nie ma? Skre­śle­nia to rów­nież pamięt­nik tego, co nam wiersz robił. Kie­dyś, teraz już nie­ko­niecz­nie.

1. Jacek Pod­sia­dło Wier­sze zebra­ne ‒ dwa tomy (ale zaczę­ło się od W luna­par­kach smut­ny, w lupa­na­rach śmiesz­ny)
2. Justy­na Bar­giel­ska Dwa fia­ty
3. Solist­ki. Anto­lo­gia poezji kobiet
4. Mar­cin Orliń­ski Środ­ki doraź­ne
5. Mar­cin Świe­tlic­ki Zim­ne kra­je
6. Cze­sław Miłosz Haiku (nie wiem, czy to się kwa­li­fi­ku­je, ale mia­łam 13 lat, gdy kupi­łam ten tomik, i jest on dla mnie waż­ny)
7. Ale skła­ma­ła­bym, gdy­bym nie doda­ła do tej wyli­czan­ki wydaw­nic­twa Gru­py Poetyc­kiej Zla­li Mi Się Do Środ­ka
8. Dla mnie tomi­kiem były też (chy­ba pirac­ko) wyda­ne tek­sty autor­stwa Krzysz­to­fa Gra­bow­skie­go (wte­dy jesz­cze tyl­ko z Pidża­my Por­no). Żało­wa­łam, że nigdy nie uka­za­ły się tek­sty Post Regi­men­tu, bo z pew­no­ścią zna­la­zły­by się w tym zesta­wie­niu.
9. Podob­no nie­ba­wem ma wyjść Anna Świrsz­czyń­ska ‒ wier­sze, bio­gra­fia? Mam jej sta­ry tom w sty­lu the best of, został wyda­ny daw­niej niż trzy­dzie­ści lat temu, ale musze wymie­nić jej nazwi­sko. Podob­nie jak Bar­ba­ry Sadow­skiej, ostat­nio przy­po­mnia­nej jako „mat­ka Grze­go­rza Prze­my­ka” w książ­ce Ceza­re­go Łaza­re­wi­cza. A wzno­wień poezji jak nie było, tak nie ma.