Poetycka książka trzydziestolecia: rekomendacja nr 9

1. Andrzej Sosnow­ski, Życie na Korei, 1992; za naj­pięk­niej­sze spa­ce­ry w pol­sz­czyź­nie, za sło­wa „pręd­kie” i peł­ne „upal­nych żniw” oraz „zachwy­tu o zmierz­chu”, rów­nież za życie defi­nio­wa­ne jako „roz­kosz­ne prze­cią­ga­nie się, pro­tek­cjo­nal­ne / ziew­nię­cie do słoń­ca” i za świat, któ­ry nagle „sta­je dęba”, a wten­czas „sło­wa idą jak con­fet­ti w roz­syp­kę”. Krót­ko mówiąc, za poezję bez­wstyd­nie i doj­mu­ją­co życio­wą oraz bez­względ­nie i inten­syw­nie świa­to­wą.

2. Tade­usz Róże­wicz, Zawsze frag­ment, 1996; za wiersz tytu­ło­wy oraz utwo­ry na koniec XX wie­ku – wie­ku, któ­ry kar­mił się nie­odmien­nie zwal­cza­ny­mi przez Róże­wi­cza kiczem życia i kiczem śmier­ci.

3.Kuba Kozioł, Tade­usz Pió­ro, Andrzej Sosnow­ski, Dom bez kan­tów, 1992; za znu­żo­ne­go nowo­cze­sno­ścią boha­te­ra, któ­ry (nad wodą!) odkry­wa język „jako ruch powie­trza, ziew­nię­cie, puste tchnie­nie, eter”, za arcy­przy­tom­ne medy­ta­cje czło­wie­ka ana­chro­nicz­ne­go (ina­czej mówiąc – pono­wo­cze­sne­go), wresz­cie też za naja­de­kwat­niej w pol­sz­czyź­nie (nie)wyrażone koń­ce histo­rii.

4. Boże­na Keff, Utwór o Mat­ce i Ojczyź­nie, 2008; za poetyc­ką ope­rę opo­wia­da­ją­cą doj­mu­ją­co real­ną i reali­stycz­ną histo­rię dzie­ci rodzo­nych „z puste­go w próż­ne”.

5. Tomasz Puł­ka, Cen­nik, 2012; za Kocha­ną liry­kę, któ­ra jest jed­no­cze­śnie praw­dą i nie­roz­strzy­gal­no­ścią, tajem­ni­cą oraz zagad­ką.

6. Mar­cin Sen­dec­ki, Lame­ty, 2015; za naj­smut­niej­sze w pol­sz­czyź­nie wier­sze o szczę­ściu. Lub: Mar­cin Sen­dec­ki, W, 2016; za naj­smut­niej­sze w pol­sz­czyź­nie wier­sze o speł­nie­niu.