Poezję zacząć najłatwiej

Dla­cze­go poezja jest waż­niej­sza niż pro­za?

Bo wię­cej mówi, uży­wa­jąc mniej słów.

Czy pamię­ta Pani pierw­szy wła­sny wiersz, jeśli tak, to jak brzmiał jego tytuł albo inci­pit?

Chy­ba wiersz „Przed­wio­śnie”, napi­sa­ny w wie­ku lat pięt­na­stu i wydru­ko­wa­ny w powie­la­czo­wym pisem­ku szkol­nym „Pło­mień”.

Kto po raz pierw­szy bole­śnie odmó­wił Pani talen­tu i dla­cze­go nie wzię­ła Pani sobie tego do ser­ca?

Ja sama sobie, nie raz, wie­le razy. I wie­dząc to, pró­bo­wa­łam zapi­sy­wać wszyst­ko od począt­ku. Wie­le razy.

Czy uda­ło się kie­dyś Pani zdo­być choć­by na chwi­lę part­ne­ra dzię­ki wła­snej poezji?

Uda­ło mi się raz a dobrze. Od czter­dzie­stu lat żyję z pisa­rzem i kry­ty­kiem Andrze­jem Fal­kie­wi­czem.

Jaka jest Pani ulu­bio­na potra­wa? Jeśli poezja to arty­ku­ły spo­żyw­cze, to jaki arty­kuł repre­zen­tu­ją Pani liry­ki?

Klu­ski z bia­łym serem i skwar­ka­mi. Moje liry­ki nale­żą do arty­ku­łów syp­kich. Cukier? Nie. Sól? Nie. Kasza? Nie. Mąka! Mąkę naj­ła­twiej zdmuch­nąć.

Któ­ry z żyją­cych pol­skich poetów zasłu­gu­je na Nobla?

Moi kan­dy­da­ci na Nobla już umar­li.

Jeże­li rację miał Gom­bro­wicz, pisząc, że „poeci lęgną się wszę­dzie jak robac­two”, to dla­cze­go?

Gom­bro­wicz miał rację, poetów jest zbyt wie­lu, ale nie uży­ła­bym takich słów. A dla­cze­go – wie­lu? Bo miłe złe­go począt­ki. Poezję zacząć naj­ła­twiej.