Poniekąd polemicznie

Nie żebym źle życzył debiu­tan­tom, skąd­że, miał­bym jed­nak na począ­tek parę uwag kry­tycz­nych. Po pierw­sze więc, POECI NA NOWY WIEK. Owszem, praw­dą jest, że – według uży­wa­ne­go w tej cywi­li­za­cji kalen­da­rza – zmie­rza do koń­ca pierw­sza deka­da nowe­go wie­ku. Ale czy nie za wcze­śnie o dopie­ro zaczy­na­ją­cych orze­kać, że to POECI NA NOWY WIEK? Na cały nowy wiek? To bar­dzo dużo zna­czy.

Nie­po­koi mnie też posta­wa rosz­cze­nio­wa. Pod­czas dys­ku­sji na ostat­nim Por­cie Wro­cław mło­dzież ata­ko­wa­ła kry­ty­ków, w tym bar­dzo wybit­nych, że nie piszą o poezji naj­młod­szej. Spo­koj­nie: dys­ku­sja była o tym, co się dzia­ło w lite­ra­tu­rze ostat­nich dwu­dzie­stu lat – a ponie­waż dzia­ło się dużo cie­ka­wych rze­czy, trud­no więc, żeby głów­nym tema­tem sta­ły się wła­śnie debiu­ty.

Nie tra­wię, nie zno­szę, nie rozu­miem zacho­wań pod­czas poetyc­kich kon­kur­sów. Czy­ta jed­na oso­ba, resz­ta star­tu­ją­cych gada, glę­dzi, śmie­je się, wykrzy­ku­je komen­ta­rze inten­cjo­nal­nie zabaw­ne. Pano­wie (panie zacho­wu­ją się spo­koj­niej), to nawet sie­bie samych nie może­cie usza­no­wać? Nawet wła­snych wier­szy?

Ale żeby nie wyszło, że za kry­tycz­no­li­te­rac­ką stra­te­gię uzna­ję śliw­ko­we ucu­kro­wa­nie i tytu­nio­we ule­że­nie: jasne, na lek­ce­wa­że­nie zasłu­gu­je każ­dy zaj­mu­ją­cy się lite­ra­tu­rą, dla kogo mło­da poezja skoń­czy­ła się na Świe­tlic­kim i Pod­sia­dle.

Wska­żę trzy debiu­tu­ją­ce nazwi­ska, zasłu­gu­ją­ce na uważ­ną lek­tu­rę i cze­ka­nie, co dalej. Tak więc Dariusz Basiń­ski: wspa­nia­ły, osob­ny, czy­sty talent. Moni­ka Mosie­wicz: gęstość poetyc­ka i dow­cip. Maciej Robert: wła­sny, nie­po­wta­rzal­ny świat, do któ­re­go prze­ko­nu­je for­mą.