Różewicz a Nobel

Tro­chę to smut­ne, że uko­ro­no­wa­nie karie­ry pisa­rza jest tak ści­śle okre­ślo­ne. Jak­by to sym­bo­licz­ne wspię­cie się na górę Nobel wyczer­py­wa­ło moż­li­wo­ści. Potem już tyl­ko umie­rać albo odci­nać kupo­ny od dorob­ku. I rze­czy­wi­ście zda­rza­ło się w histo­rii, że nie­któ­rzy pisa­rze na tym koń­czy­li, prze­sta­jąc się roz­wi­jać. Praw­dę mówiąc, na dźwięk sło­wa „Nobel” mam sko­ja­rze­nia z pustym gestem, ency­klo­pe­dycz­nym odfaj­ko­wa­niem, fał­szy­wym pie­nią­dzem. Ilu świet­nych pisa­rzy nie dosta­ło tego wyróż­nie­nia; może więc wśród tych szla­chet­nych out­si­de­rów jest miej­sce dla Róże­wi­cza?

Bo tak napraw­dę to nie on cze­ka na doce­nie­nie, to Pola­cy ocze­ku­ją kolej­ne­go Nobla, żeby dowar­to­ścio­wać się i umoc­nić w świa­to­wej lidze kul­tu­ral­nych prze­wag. Róże­wicz jest tyl­ko pre­tek­stem do pod­sy­ca­nia atmos­fe­ry szo­wi­ni­stycz­ne­go wyści­gu szczu­rów.

Krot­ko mówiąc: Nobel jest dla Róże­wi­cza za płyt­ki i oczy­wi­sty, zbyt stę­chły i XIX-wiecz­ny. For­mu­ła tego wyróż­nie­nia daw­no się wyczer­pa­ła, a pro­fe­sor­ski wybór powi­nien być zastą­pio­ny przez gło­so­wa­nie naj­wy­bit­niej­szych pisa­rzy i kry­ty­ków świa­ta. Trze­ba wymy­ślić inną nagro­dę, świe­żą i wia­ry­god­ną. I to ją z prze­ko­na­niem, z głę­bi rodzą­cej się nowej kul­tu­ry, któ­rej zary­sy Poeta prze­wi­dział, ofia­ruj­my Róże­wi­czo­wi. Epi­go­nom i innym arty­stom oka­zjo­nal­nym dalej będzie moż­na wrę­czać zafaj­da­ne Noble.