Słowo obraz

Tam, gdzie sło­wo prze­ni­ka się z obra­zem, naj­ła­twiej mi odna­leźć sie­bie. Two­rzy się wokół mnie prze­strzeń, któ­rą chło­nę bez limi­tu cza­su i ogra­ni­czeń w kalo­rycz­no­ści mate­rii. Wiem wte­dy na pew­no, że nic nie jest tyl­ko czar­ne albo tyl­ko bia­łe, a życie ma wie­le odcie­ni sza­ro­ści. I cał­kiem spo­ro kolo­ru!

Spo­ty­kam ludzi. Słu­cham ich opo­wie­ści. Patrzę w ich oczy. Obser­wu­ję gesty i mimi­kę twa­rzy. Widzę spo­sób, w jaki ukła­da­ją usta do uśmie­chu albo ukrad­kiem ocie­ra­ją łzę z policz­ka. Cza­sem są okrut­nie szcze­rzy. Ich histo­rie bolą, nie­po­ko­ją, wzru­sza­ją, każą śmiać się w naj­mniej odpo­wied­nich momen­tach. Kie­dy indziej noszą maski i kostiu­my, bo nie chcą zagrać w życiu sie­bie. Wolą dostać inną rolę. Lubię wów­czas szu­kać ukry­tych zna­czeń, czło­wie­ka pod war­stwą nic nie­zna­czą­cych szma­tek i szkla­nych oczu reflek­to­rów, praw­dy o nim i o sobie samej. Bo wte­dy mogę coś zmie­nić. Napi­sać nową histo­rię. A potem ją prze­czy­tać. Sło­wem i obra­zem. I to jest dla mnie natu­ral­ne. Wte­dy czytam…naturalnie.

Szu­kam w książ­kach lite­rac­kiej szcze­ro­ści, wyra­zi­stych obra­zów, rys i pęk­nięć, któ­re robią z nas ludzi. Poka­zu­ją naszą znisz­czal­ność, ale i zdol­ność do poko­na­nia samych sie­bie. Taką rze­czy­wi­stość zna­la­złam w książ­kach Ales­san­dro Baric­co: Jedwab i Oce­an morze. Może znaj­dę ją rów­nież w Morzu kara­lu­chów Lan­dol­fie­go?