Sopoteka

We współ­cze­snej biblio­te­ce powin­ny spo­ty­kać się spra­wy codzien­nie i wznio­słe, a przede wszyst­kim powin­no to być miej­sce, do któ­re­go chce się wra­cać. Czy­tel­ni­cy to bar­dzo zróż­ni­co­wa­na gru­pa odbior­ców, do któ­rych musi­my się dopa­so­wać, dla­te­go też sta­wia­nie na tyl­ko jeden rodzaj wyda­rzeń uwa­żam za błęd­ne.

Dziś biblio­te­karz powi­nien znać się nie tyl­ko na lite­ra­tu­rze. Nie może pozo­stać obo­jęt­ny na ota­cza­ją­ce go zmia­ny. Od pra­cow­ni­ków biblio­te­ki wyma­ga się dosto­so­wa­nia do nowych sytu­acji i wcie­la­nia się w róż­ne role. Kan­dy­da­ci do pra­cy powin­ni wyka­zy­wać zdol­ność do szyb­kie­go i sta­łe­go ucze­nia się. Ocze­ku­je się od nich, aby mie­li gło­wę peł­ną pomy­słów, nie bali się pra­cy pod pre­sją. Nowe media nie powin­ny mieć przed nimi tajem­nic. Współ­cze­sny biblio­te­karz musi się czuć dobrze w róż­no­rod­nych rolach. Powi­nien być jed­no­cze­śnie dorad­cą, mena­że­rem, koor­dy­na­to­rem pro­jek­tów, ani­ma­to­rem kul­tu­ry, nauczy­cie­lem, a czę­sto rów­nież spe­cja­li­stą od PR i gra­fi­ki. Ide­al­na for­ma współ­pra­cy pole­ga na part­ner­stwie, na twór­czej wymia­nie pomy­słów, na wspie­ra­niu się w zamie­rzo­nych celach.

Głów­nym pro­ble­mem biblio­te­ka­rzy jest postrze­ga­nie tego zawo­du przez pry­zmat ste­reo­ty­pu. Wciąż wal­czy­my z wize­run­kiem biblio­te­ka­rza, któ­ry przy­po­mi­na kobie­tę w śred­nią wie­ku, nie­zbyt mod­nie ubra­ną i ucze­sa­ną o zmę­czo­nej oraz smut­nej twa­rzy.