Szymon Słomczyński: dużo i dobrze

O debiu­cie Szy­mo­na Słom­czyń­skie­go mówio­no dużo i dobrze. Tym, któ­ry uwa­ża­li, że za dużo i za dobrze, poeta odpo­wie­dział w naj­lep­szy moż­li­wy spo­sób: opu­bli­ko­wał dru­gą książ­kę, moc­niej­szą od pierw­szej. Zro­bił to szyb­ko, zale­d­wie po dwóch latach. Jak w tak krót­kim cza­sie uda­ło mu się nie tyl­ko wyro­snąć z paru dość istot­nych sła­bo­ści debiu­tu, ale też roz­wi­nąć i doj­rzeć jako poeta, pozo­sta­nie jego tajem­ni­cą.

A więc ta histo­ria zaczy­na się zna­ko­mi­cie. I choć nikt nie może wie­dzieć, jak się skoń­czy, to prze­cież nie ma powo­du zakła­dać, że byle jak albo źle. Dla­te­go sta­wiam na Szy­mo­na Słom­czyń­skie­go. Niech jedzie, prze­pra­szam: niech leci w świat.