Tym razem bez bombonierek

Z uwa­gą prze­czy­ta­łam tek­sty, któ­ry­mi auto­rzy zwią­za­ni z Poło­wem odpo­wie­dzie­li na moją proś­bę o podzie­le­nie się sen­ty­men­ta­mi i resen­ty­men­ta­mi. Kawał życia, sza­now­ni Pań­stwo, i mnó­stwo wody w Odrze, Duna­ju i Sekwa­nie upły­nę­ło od pierw­szej edy­cji „warsz­ta­tów”, pierw­szej „Odsie­czy”, „Poło­wu”, „Pogo­to­wia poetyc­kie­go” i tym podob­nych uto­pij­nych w swym (być może źle poję­tym) ide­ali­zmie pro­jek­tów Biu­ra Lite­rac­kie­go.

Pań­stwo debiu­tan­ci, poło­wi­cza­nie, warsz­ta­to­wi­cze, czu­je­cie się oto nagle dzi­siaj (w więk­szo­ści) zawie­dze­ni. Więk­szość gło­sów pod­bi­ta jest gory­czą. Mar­na, do cna wytar­ta tapi­cer­ka żalu do ławecz­ki, łódecz­ki tap­cza­nu samo­za­do­wo­le­nia. Skąd ta gorycz? Pytam zupeł­nie poważ­nie. Bo świat się zło­śli­wie nie chciał zmie­nić? Bo dano tyl­ko węd­kę, a nie pakiet akcji wio­dą­cej prze­twór­ni ryb słod­ko­wod­nych? Przy­kro słu­chać tych jęków i stę­ków, i trud­no nie zgo­dzić się ze współ­re­dak­to­rem, iż „Z jed­nej stro­ny cza­sem sami auto­rzy prze­ja­wia­ją zbyt­nią goto­wość do reda­go­wa­nia wła­snych tek­stów, z dru­giej wyma­ga­ją tego wydaw­cy – może zasta­na­wiać, czy to jest chwi­lo­wa moda, a zatem – prze­mi­nie, zmie­ni się, czy prze­jaw trwal­sze­go zja­wi­ska, prze­jaw bra­ku samo­dziel­no­ści, współ­cze­śnie czę­sto spo­ty­ka­ny, nawet – pod­trzy­my­wa­ny, zresz­tą w róż­nych dzie­dzi­nach życia”.

Czy­ta­łam te tek­sty wspo­min­ko­we (wypo­min­ko­we) jak­bym spa­ce­ro­wa­ła ścież­ką zdro­wia w Cie­cho­cin­ku, albo uczest­ni­czy­ła w tera­pii gru­po­wej. Wyplu­li­śmy zardze­wia­łe żale, nie­mal poha­ra­taw­szy sobie gar­dła, szko­da jedy­nie, że mało w tym wszyst­kim reflek­sji nad isto­tą dzie­le­nia się swo­ją twór­czo­ścią, pisa­nia, publi­ko­wa­nia, debiu­to­wa­nia. Prze­cież „pierw­szy raz” powin­no się pamię­tać jak bal matu­ral­ny (sama na takim nie byłam, ale znam z fil­mów).

„Połów nic mi nie dał”. A co miał, pytam po raz kolej­ny poważ­nie, dać? Bilet na przed­sta­wie­nie pod tytu­łem „Kolej­na nie­po­trzeb­na nagro­da lite­rac­ka dla kolej­ne­go nie­po­trzeb­ne­go debiu­tan­ta”? Praw­dzi­we nagro­dy są gdzie indziej. Nie odbie­ra się ich na ude­ko­ro­wa­nym na różo­wo podium.

Śle­py czy nie­śle­py, los Pań­stwa obsa­dzi w róż­nych rolach. Pierwszo‑, drugo‑, i trze­cio­pla­no­wych. Być może (a nawet na pew­no) nikt już nie będzie się z Pań­stwem tak cac­kał, jak­by­ście byli figu­ryn­ka­mi z mar­ce­pa­nu zagu­bio­ny­mi w fabry­ce gorz­kiej cze­ko­la­dy.