Wahadło Bromboszcza

Wska­za­nie: Roman BROMBOSZCZ digital.prayer

Zgła­szać książ­kę, któ­rą się reda­go­wa­ło, to ponie­kąd szczyt pry­wa­ty. Na swo­je uspra­wie­dli­wie­nie mam tyl­ko tyle, że pro­ces redak­cji był dłu­go­trwa­ły i bole­sny, że tomik dziw­nie dłu­go nie chciał się zło­żyć i domknąć – wszyst­ko więc wska­zy­wa­ło na to, że nale­ży dać spo­kój.

Jeże­li to nie nastą­pi­ło, win­ne są wier­sze. Ich roz­strze­le­nie for­mal­ne i tema­tycz­ne, trud­ne w redak­tor­skiej obsłu­dze, obie­cu­je czy­tel­ni­ko­wi przy­naj­mniej tyle, że nie natra­fi na kolej­ny tomik, któ­ry jest grzecz­ny, skład­ny i w kon­se­kwen­cji mdły. Roman Brom­boszcz jest jed­nym z nie­wie­lu poetów, któ­rzy goto­wi są podej­mo­wać ryzy­ko wypo­wia­da­nia wła­snej kon­cep­cji twór­czo­ści. Kon­cep­cja jest w dodat­ku „cyber­ne­tycz­na” i autor ste­ru­je tek­stem zgod­nie z zale­ce­nia­mi tej zapo­zna­nej wie­dzy (cyber­ne­ty­kę defi­niu­je się wła­śnie jako naukę o ste­ro­wa­niu). Wśród roz­wią­zań szcze­gó­ło­wych skut­ku­je to nie tyl­ko akcep­ta­cją dla zja­wi­ska „szu­mu”, ale i chę­cią, by ów szum wyko­rzy­sty­wać jako narzę­dzie komu­ni­ka­cji.

Taki zamiar nie musi być wewnętrz­nie sprzecz­ny. Bo jest tak, że sam szum nie zawie­ra tre­ści, ponie­waż jest nie­prze­wi­dy­wal­ny, lecz z dru­giej stro­ny peł­na prze­wi­dy­wal­ność, czy­li nie­moż­ność doko­ny­wa­nia wybo­rów, rów­nież skut­ku­je bra­kiem tre­ści (to tak, jak gdy­by pisać tek­sty uży­wa­jąc tyl­ko jed­nej lite­ry). Że zaś wie­le ksią­żek, któ­re czy­ta­łem w tym roku, jest bar­dzo bli­sko bie­gu­na prze­wi­dy­wal­no­ści, to wybio­rę Brom­bosz­cza, ponie­waż on wychy­la waha­dło w dru­gą stro­nę.