Właśnie tego nie wiedzieć

Miło jest się nie zgo­dzić z auto­rem posło­wia do debiu­tu Joan­ny Dzi­wak, któ­ra – według nie­go – „dokład­nie wie, o czym i po co pisze”. Otóż autor­ka szczę­śli­wie nie wie, po co pisać (i trzy­ma się tej, no wła­śnie, zba­wien­nej porę­czy), zaś jej boha­ter­ka nie bar­dzo wie, po co żyć (co wyja­śnia bio­gram w książ­ce: w koń­cu stu­diu­je się filo­zo­fię, żeby wła­śnie tego nie wie­dzieć). Okrop­nie jestem zmę­czo­ny anan­ka­stycz­nie spój­ny­mi i kon­se­kwent­ny­mi jak szkol­ne wypra­co­wa­nia poety­ka­mi, któ­ry­mi się ostat­nio pła­ci za wstęp do lite­ra­tu­ry, i może dla­te­go tak mi się spodo­ba­ły wier­sze debiu­tant­ki spod Puław (jak­by zara­żo­ne bez­pre­ten­sjo­nal­no­ścią od wier­szy zna­ne­go puław­skie­go poety), szu­su­ją­ce przez kart­kę swo­bod­ną fra­zą, kie­dy opo­wia­da­ją o wcho­dze­niu w miłość, w doro­słość, w same­go sie­bie wresz­cie. Lecz po pierw­sze – bez wywi­ja­nia kul­tu­ro­wą czy egzy­sten­cjal­ną hiper­świa­do­mo­ścią (trze­ba mieć sil­ny cha­rak­ter, by pozwo­lić sobie być po pro­stu lirycz­ną), a po dru­gie – nie prze­sa­dza­jąc z chro­nie­niem wraż­li­wo­ści iro­nią (autor­ka wie, że grec­cy cyni­cy wca­le nie byli cynicz­ni). Wycho­dzi z tego dziw­na poezja, niby nar­cy­stycz­nie zorien­to­wa­na, ale otwar­ta na przy­go­dy języ­ka i peł­na tro­chę moral­ne­go (tro­ska o miłość, któ­rą chce­my skon­su­mo­wać na śmierć), a tro­chę spo­łecz­ne­go nie­po­ko­ju (tro­ska o świat, z któ­rym przy­szło kola­bo­ro­wać). Dzi­wak z tej Joan­ny.